qurmurdum. İndi ise aniden betnimde öz canımdan, öz qanımdan olan körpenin varlığını öyrenmişdim. Özümü ana, valideyn kimi hiss etmesem de qansızlıq ede bilmezdim, onun canına qıya bilmezdim. Bu günahın altına girib ömür boyu vicdan ezabı çeke bilmezdim. Çiynimdeki günahlar kifayet qeder ağır idi, onlara yeni birini de elave etmek niyyetinde deyildim. Yene kövreklikle elimi qarnıma qoyduqda bu sefer güclükle hiss olunacaq derecede qarnımın yumrulaşdığının ferqine vardım. Kenardan baxdıqda bilinmese de özüm bunu hiss edirdim. Son zamanlar daha çox zeiflemişdim deye indi qarnımın azca yumruluğunu hiss etmişdim. Ne baş verdiyini anlaya bilmirdim ancaq her defesinde elim qarnıma getdikce içimde qığılcımlar oyanırdı sanki. Geceleri yatdığım zaman bele ehtiyatla hereket edir, onu qorumağa çalışırdım. Xeyr, bu bir ana kimi öz övladını qorumaq deyildi. Sanki deyerli bir varlığı mene emanet edibler ve onu qorumaq menim borcumdur.

Her günümü qorxaraq sona çatdırır, her an anamın içeri girib ne ise deyeceyinden ehtiyat edirdim ki, gözlenilen gün çox da gecikmemişdi. Bir hefte keçmemiş anam her kes yatdıqdan sonra otağıma gelib narahatlıqla yanımda eyleşdi. Bir qeder susub ardınca söze başladı:
-Sabah xestexanaya getmeliyik. Gedib analizler vermeliyik, sonra da başqa hekim var onun yanına gedeceyik. Atangil gelene qeder qayıdarıq.
Üreyime dolan qorxu gelib boğazıma qeder tıxanmışdı ki, ağzımı açıb heç ne deye bilmirdim. Bir neçe defe udqunub axır dillene bilmişdim:
-Neye gedirik ki?
-Neye olacaq? Bu meseleni hell etmeye.
-Axı... - beynim donmuşdu deye sözümün davamını da getire bilmirdim.
-Ne axı? Bu uşağı dünyaya getirmeyi düşünmürsen yeqin ki. Ele bir fikrin varsa çıx atanın qarşısına her şeyi danış, o da desin aferin qızım, yaxşı edirsen. - anam qarşıma ele bir seçim qoymuşdu ki, ne geriye gede bilirdim, ne ireli addımlaya bilirdim. Haqlı idi. Etdiklerim az imiş kimi indi de qarşılarına çıxıb övladımı dünyaya getireceyem deye bilmezdim. Odur ki, anamla

<< 1 ... 68 69 [70] 71 72 ... 200 >>