saldım. Onun gedeceyini düşünsem de yanımda oturub ellerini dizine dayadı. Her ikimiz sessiz oturmuş, yalnız arabir esen küleyin sesi eşidilirdi. Kamil dayı başıma gelenlerin ne qederini öyrenmişdi bilmirdim amma her defe onun üzüne baxdıqda özümden asılı olmadan utanırdım.
-Bir şey isteyirsen qızım? Alım getirim. - onun qayğılı ses tonu kövrekliyimi daha artırırdı.
-Yox Kamil dayı çox sağolun. - boğuq sesle dedim.
O, bir neçe saniye susub dillendi:
-Heyatda her şey yaxşılığa doğru olur.
-Her şey? - burnumu çekerek başımı qaldırıb şübhe ile Kamil dayıya baxırdım.
-Beli. En pis hadiselerin sonunda bele bizi yaxşılıq qarşılayır.
Onun bu sözü hazırkı veziyyetde mene inandırıcı gelmir, başıma gelenlerin ne vaxtsa yaxşılığa doğru gedeceyini inanmırdım...
İki saata yaxın analiz cavablarını gözledikden sonra yeniden maşına eyleşib anamın gösterişi ile başqa bir xestexanaya yollandıq. Yol boyu elim qarnımda elleri, qolları yeni-yeni yaranan balamı gözümde canlandırıb ondan üzr isteyir, ağlamamaq üçün özümü gucle sıxıb, dırnağımı etime batırırdım. Heqiqetleri qebul edirdim; bu uşağa sağlam ana ola bilmeyecekdim. Az önce ise onun ürek döyüntüsünü, hereketlerini görüb üreyimi bütünlükle bu varlığa açmışdım. Amma gunahkarliq hissi meni o qeder ağuşuna almışdı ki, heç ne demeden sadece anamın dediklerine boyun eyirdim. Bir saatdan çox davam eden yolun sonunda deyilem yere gelib çatdiqda anamin kömekliyi ile maşından düşüb xestexanaya daxil olduq. Xestexananin her yeri ağ divarlarla örtülü olsa da bura mene cehennemtek qaranliq görünürdü. Bir neçe metr getdikden sonra qarşımda açılan qapıda hekim bizi görüb bir anlıq gözünde parlayan heyretini gizlederek içeri devet etdi. Deyesen qarşısında 17 yaşında bir uşaq gözlemirdi. Bir neçe kelme hal-ehval tutduqdan sonra anamin çöle çıxmağını xahiş edib menimle tek danişmaq istemişdi.
-Neçe yaşın var senin? - bir neçe deqiqelik sukutdan sonra tereddüdlü, qayğışı sesi menim hessaslığımı daha artırırdı.

Gucle eşidilecek

<< 1 ... 71 72 [73] 74 75 ... 200 >>