gozlerimi yumdum. İlk önce başımın üstüne qırıq-qırıq sesler eşitsem de ardınca her şey kesilmiş, qaranlıq bir dünyaya hebs olmuşdum sanki.
Gozumu açdıqda ilk once yanimdaki pencereden havanin artiq qaralmağa başladığını görüb neçe saatdir yatdigimi hesablamaga çalışırdım. Bir neçe saniye içinde ise etrafa baxdigda yeniden harda oldugumu xatirlayib elimi qeyri-ixtiyari qarnima apardim. Buraya girenden beri ozumu saxlasam da artiq doze bilmirdim. Sinemden qopan hönkürtü ile göz yaşlarim yanagima axmaga başladı. Yanimda yuxuya geden anam sesime oyanib meni sakitleşdirmeye çalışsa da indi etrafimda heç kimi görmek istemirdim.
-Ana tek qalmaq isteyirem. - burnumu çekib gucle dillendim.
-Axı qızım..
-Ana, xahiş edirem! - sesim nisbeten ucadan çıxmışdı.
Heç ne demeden meni otaqda tek qoyub çıxdıqda qarnımı qucaqlayıb nefesim kesilene qeder ağlayıb, saysız-hesabsız üzr isteyirdim artıq olmayan övladımdan:
-Bağışla meni. Qurban olum bağışla... - fasilelerle ağlaya-ağlaya danışırdım. - Sene sahib çıxa bilmediyime göre, seni bilerek mehv etdiyime göre bağışla meni... Senin günahının altından heç vaxt çıxa bilmeyecem men...Yatağın üzerinde deqiqelerdir dizlerimi qucaqlayıb sessiz göz yaşı axıdır, bir neçe saat evvel eşitdiyim övladımın ürek döyüntüleri qulaqlarımdan getmirdi. Her gözümü yumduqca monitordakı görüntüsü gelib dayanırdı qarşımda. İndi bu hala gelmeyime, burda olmağıma sebeb olan heç kesi yox, sadece övladıma sahib çıxa bilmediyime, onu qoruya bilmediyime göre özüme qezeblenir, özümü günahlandırırdım. Açılan qapını sesini eşitsem de terpenmeden gözümü qarşımdakı ağ divara zillemişdim.
-Özünüzü nece hiss edirsiniz? - Tamella xanımın qayğılı sesi qulaqlarımda idi.
Menim dinmediyimi görüb keçib yatağın bir küncünde oturdu.
-Sumaya... - özümü kimese cavab verecek gücde hiss etmirdim.
-Özüne fikir vermelisen Sumaya; yemeyine, içmeyine. Ağır qaldırma, çox eyilib qalxma. Özünü qoru. Yaxşı? - menimle uşaqtek davranır, her şeyden agah edirdi. Son defe elimi

<< 1 ... 73 74 [75] 76 77 ... 200 >>