erzinde ne anamla, ne de Nazile xala ile kelme kesmemişdim. Getirdikleri yemeklerden bir-iki tike yeyib sinini kenara qoyurdum. Seheri gün ise yeniden universitete getmişdim. Artıq her kes menim bu sessizliyime öyreşmişdi deye evvelkitek mene qeribe baxışlarla baxmırdılar. İçeri girdikde asta sesle salam verib keçib yerimde eyleşirdim. İlk günlerde qızlar meni öz yanlarına çekib söhbete qoşmaq isteseler bele bu cehdleri uğursuz alınmışdı deye daha onlar da mene sadece salam vermekle kifayetlenirdiler. Hetta qrupdakı oğlanlardan biri olan Pervizin bir neçe defe yanımda eyleşib menimle az da olsa söhbet etmek isteyi menim susqunluğum sayesinde üreyinde qalmışdı. Bununla da tekce qrup yox, ümumilikde bütün fakülte menim xasiyyetime beled idi deye kimse mene ne ilişer, ne de artıq-eskik ne ise deyerdiler. Buna göre her halda onlara minnetdar olmalı idim ki, sebrimi sınamırlar.
Son on gün erzinde daha da artan susqunluğum artıq anamı qorxutmağa başlamışdı ki, bir gün axşam o, qapını taqqıldadıb içeri keçdikde bu defe tekce narahat yox eyni zamanda heyecanlı idi. Qarşımdakı kitabdan gözümü çekib onu bele gördükde heç ne demeden yeniden başımı aşağı salıb oxumağa davam etdim. Gelib yazı masamın yanında dayandıqda hiss edirdim ki, ne ise deyecek.
-Sumaya... ,- saçlarıma sığal çekib davam etdi. - belke seni psixoloqa aparaq?
Dediyi söz mene saniyeler sonra çatmışdı ki, başımı qaldırıb:
-Nedir? Yoxsa meni psixi xeste hesab edirsiniz artıq? - dedim.
-Yox qızım. O ne sözdür? Heç kimle danışmırsan, kelme kesmirsen, neçe gündür sende "he, yox"dan başqa heç ne eşitmemişem. Deyirem belke onunla danışmaq sene yaxşı tesir eder? Biraz özüne gelersen.
-Ehtiyac yoxdur. - sert halda dillenib başımı yeniden aşağı saldım.
-Bax bele meni qorxudursan, Sumaya. Özüne qapanmaqla heç ne düzelen deyil. - anam başımın üstünde bir xeyli bele danışıb cavab vermediyimi gördükde naelac qalıb otaqdan çıxdı.
Günlerdir, heftelerdir içimde saxladıqlarımı tanımadığım yad birine açıb deyerek

<< 1 ... 75 76 [77] 78 79 ... 200 >>