rahatlayası deyildim. Anam ise bu fikirden daşınmamış, her gün gelib mene bu haqda moizeler oxuyurdu. Ne qeder cavab vermemeye çalışsam da artıq sebrim tükenirdi. Odur ki, sonda döze bilmeyib razılıq vermişdim. Düşünürdüm ki, menim susqunluğum qarşısında psixoloq da meni daha qebul etmek istemeyecek. Menim razılıq vermeyimle anamın ilk görüşü sabaha teyin etmeyi bir olmuşdu. Dersden çıxıb birbaşa hemin psixoloqun kabinetine yollanmışdım. Anamdan hekimin adını, soyadını - heç neyi soruşmamışdım deye içeri keçib ağzı açıq etrafıma baxırdım. Mene sadece katibeye yaxınlaşıb adımı demeyi tapşırmışdı evden çıxanda. Men de utancaq halda katibeye yaxınlaşıb ad soyadımı dedikde o meni özü ile birlikte otaqlardan birinin qarşısına aparıb:
-Buyurun xanım. Keçin. - deye gülerüzle dillenib getdi.
Qapının qarşısında dayandıqda içimden arxama baxmadan qaçıb getmek keçse de üz-gözümü turşudaraq qapının desteyini burub axır içeri keçdim. Özümü aydınlıq bir otağa hazırlasam da indi qarşımda qehveyi tonlarda divar kağızlarını, tünd-yaşıl rengli çox da kiçik olmayan divanı, tünd rengli müxtelif aksesuarları, böyük tablonu görüb biraz qeribsedim.
-Xoş gelmisiniz. - arxamdakı sesi eşidib bir ümidim daha puç olmuşdu. Men qadın psixoloqu fikirleşsem de indi arxamdakı sesi eşidib bu defe qaçmağa qerarlı idim. Menim yerimden terpenmediyimi gördükde o deyesen bu veziyyete artıq öyreşmişdi ki, qarşıma keçib elini mene uzadaraq:
-Kerim Salahlı. - dedi.
Qarşımda uzanan eli evvelce tutmaq istemesem de ardınca yeni tanışdığım insanda "vehşi" teessüratı yaratmamaq üçün men de elimi uzatdım.
-Siz ise Sumaya. - bu defe üzünde tebessümle dillendi. - buyurun keçin. - deyib divanı gösterdi.
Elimle çantamı mümkün qeder möhkem sıxıb süretli addımlarla keçib divanın bir küncünde eyleşdim. Buraya gelmeyi qebul etdiyim üçün özümü mezemmet edir, bunun ilk ve son olduğunu deyib özümü sakitleşdirirdim.
Menim qarşımdakı stula eyleşib:
-Qorxmayın. Sizi mecbur danışdırmaq niyyetinde deyilem. -

<< 1 ... 76 77 [78] 79 80 ... 200 >>