qoymamış ses-küye aşağı düşen atamı gördükde onun zehmli halına bir neçe addım geriye gedib metbexe keçdim.
-Ne olub Rehile? Ne ses-küydü?!
-Leyla utanmadan durub bura qeder gelib ki, oğlun Raufu döyüb! Bax bele yaxşı edib! Sesimizi çıxartmırıq başımıza çıxırlar! - anam yeniden coşduqda atam başını yelleyib qonaq otağına keçdi. Bununla da hiss edirdim ki, onlarla aramızdakı münasibete birdefelik son qoyulub.

Asta addımlarla keçib stulda eyleşmiş, anamdan çox Leyla xalanın dediklerine ilişmişdi ağlım. Onu başa düşmeye çalışırdım, oğlu xestexanada idi ve bunu menim qardaşım etmişdi. Ancaq her kes bilir ki, o bunu niye edib. İndi Leyla xalanın mene ünvanlanan sözleri beynimde fırlandıqca ailem bu evliliye icaze vermediyine göre üreyimde defelerle onlara teşekkür edirdim. Men bu insanlarla eyni evde heç vaxt yaşaya bilmezdim. Yox, Leyla xalanı bir anda qaralamamışdım. Amma görünürdü ki, yaşananları heç kim hezm ede bilmir. Bir-birlerinin üzlerine gülseler de en çetin veziyyetde yene başqasına yox, ele bir-birlerine hücum çekirdiler. Gelecekde bunun kimi belke de bundan daha böyük, daha yaralayan hadiseler yaşanacaqdı.

Aradan keçen iki günde Merdan evvelkitek mene qezeble, eseble baxmasa bele bununla yanaşı yene kelme kesmirdi. Bunu öz lehime yaxşı bir irelileyiş kimi qebul etmek fikri ağlımdan keçse de bele solan ümidlerimi yeniden canlandıra bilmirdim. Anamın meni gücle oturtduğu seher süfresinde baxışlarım atamla Merdan arasında gedib gelir, ağzımı açmağa hünerim çatmırdı. Eyni zamanda hemin gün yene psixoloqla görüşümüz vardı. Beynimde anama deyeceyim behaneleri fikirleşsem de arzum,behanelerim üreyimde qalmışdım. Anamın tekidleri, qışqırığı buna imkan vermemişdi. Odur ki, kor-peşman yeniden özümü onun otağının qarşısında tapmışdım. Qapını açdıqda o yeniden meni gülerüzle qarşılamışdı. Keçib yerime eyleşmiş, keçen defeki çanta insidenti yadıma düşdükde biixtiyar çantanı kenara qoyub yerimi rahatlayaraq başımı aşağı saldım. Burda evde tapmadığım hüzuru,

<< 1 ... 81 82 [83] 84 85 ... 200 >>