Merdana baxırdım. O ise mene yox evvelce otağa kiçik bir nezer salıb ardınca bir neçe addım ireli gelerek:
-Telefonunu ver. - dedi.
O qeder çaşqın halda idim ki, telefonumu hara qoyduğumu da unutmuşdum. Menim keyliyim qarşısında lampanım zeif işığında Merdanın artıq sebrinin tükenmeye doğru yaxınlaşdığını görüb celd ayağa qalxaraq evvelce etrafa baxıb ardınca gözüme çarpan çantamı axtarıb axır tapa bilmişdim. Ellerim ese-ese telefonu Merdana verdikde o menim eksime celd hereketle evvelce otağın işığını yandırıb ardınca telefonun nömresini çıxardıb başqa nömre taxdı.
-Bundan sonra bu nömreni işledeceksen. - nömreni cibine qoyduğu zaman dillenib eyni celdlikle otaqdan çıxdı.
-İndi bu ne demek idi? - ağlıma ilk gelen sualı pıçıltı ile seslendirib hele de qapıya baxa-baxa qalmışdım.
Merdan ne düşünüb bu addımı atmışdı bilmirdim amma doğrusu, onun bu hereketi üreyimce olmuşdu; En çox da Raufun bu günki zenginden sonra. Raufla qarşılaşdıqdan sonra Merdanda keskin deyişiklik olmasa da daha evvelki kimi mene nifretle baxmırdı. Meni süfrede gördükde bele döze bilmeyib ayağa qalxır, sanki gördüyü yerde öldürmek isteyirdi. Amma son iki gündür onda yene sertlik duysam da evvelki nifretini hiss etmirdim. Raufla qarşılaşmaq, heftelerdir içinde yığılanları çöle atmaq deyesen ona yaxşı tesir etmişdi. Bir tek atam idi ne olsa da menim üzüme baxmayan, kelme kesmeyen. Onu her defe gördükde evvelki kimi qucağına qaçmaq istesem de artıq aylardır aramıza giren görünmez divar buna mane olurdu. Her defesinde ehvalım azca yükseldikde bele bunları düşünüb yeniden başa qayıdırdım. Artıq özüm de her şeyden, her kesden o qeder soyumuşdum ki, kimese qarşı addım atmaq da gelmirdi qelbimden. Her defesinde arzularımın puç olmağı meni zamanla her şeyden uzaqlaşdırmışdı. Ailemi de, özümü de zamanın axınına buraxıb sadece öz sakitliyimi berpa etmeye çalışırdım. Ümidlerim artıq saralıb solsa da yene içimde kiçik qığılcımlar var idi ailemin meni bağışlayacağına aid.
Növbeti seher istirahet

<< 1 ... 84 85 [86] 87 88 ... 200 >>