günü olduğundan yene yatağımda oturmuş, aşağı düşmek istemirdim. Anam qapını açıb:
-Sen deyesen ömürlük bu yatağın qeydiyyatına keçmisen. - deye şen sesi ile dillendikde üzümü bir-iki saniyelik ona teref döndersem de yeniden başımı pencereye teref dönderdim.
-Dur ayağa. ,- bu defe daha da yaxına gelib dedi. - Seher yemeyi hazırdır.
-Ac deyilem.
-Biraz da arıqlasan iyne deliyinden keçeceksen xeberin olsun. - bayaqkı şen sesinden eser-elamet qalmamışdı artıq.
-Ana, ac deyilem niye anlamırsan? - eseblerim tarıma çekilmişdi ki, istemeden acıqla cavab verdim. Her gün eyni moizelere qulaq asmaq ister-istemez meni yorurdu. Menim kobudluğum qarşısında anam daha da heç ne demeden otaqdan çıxdı. Anam çıxdıqdan sonra dediyim. sözün ferqine varıb peşman olsa da artıq gec idi. Onun xetrine deymişdim ki, geceye qeder bir defe olsun otağıma gelmemiş, Nazile xala ile yemek göndermişdi. Men de qarşımdakı yemekleri anamın dili ile desek, "quş kimi dimdikleyib" bir kenara qoymuşdum. Özümden asılı deyildi. Evvelki tek ne yeye, ne de içe bilirdim.

Geceye doğru bağçadan gelen ses-küyü eşitdikde pencereye yaxınlaşıb her kesin aşağıda yığışıb söhbetleşdiyini gördükde biixtiyar kövreldim, gözlerim doldu. Özümü bu evde yad, artıq biri kimi hiss edirdim. Elimin tersi ile yanağıma süzülen yaşı silib hele de onlara tamaşa edirdim. Biraz sonra anamla Merdanın içeri keçdiyini, atamın ise tek qaldığını gördükde özümü saxlaya bilmeyib dolabdan üstüme şerf ataraq celd addımlarla aşağı düşdüm. Pillekenlerde gözüm Merdana sataşsa da onu görmemiş kimi yoluma davam edib bağçaya çıxdım. Ellerimi qoynumda çarpazlaşdırıb atama doğru yaxınlaşdıqca yeniden göz yaşlarımı saxlaya bilmirdim. Aylardır üzüne, sesine hesret qaldığım atam indi düz qarşımda idi. O evvelce mene fikir vermese de ona yaxınlaşdıqda meni gördüyü zaman başını qaldırmış, ardınca yeniden başını aşağı salıb elinde ne ise oxuyurdu. Hele bir neçe saat evvel her şeyi öz axınına buraxmağa qerar versem de indi bu menzereni görüb

<< 1 ... 85 86 [87] 88 89 ... 200 >>