özümü saxlaya bilmemişdim.
-Ata... - gücle eşidilecek tonda dillenib onun cavabını gözleyirdim. Heyecandan üreyim boğazımda döyünürdü sanki. Atamın cavab vermedikde ona daha da yaxınlaşıb qarşısında yere oturub başımı dizine qoydum.
-Ata bağışla meni ne olar... ,- gözümü qarşımdakı otluğa zillemişdim. - Bağışla meni. - ağlamamaq üçün özümü mecbur edirdim deye sesim o qeder boğuq çıxırdı ki, atamın meni eşitdiyine bele emin deyildim.
-Men sizi her gördükde nefes ala bilmirem, ölürem. Günahlarımın altında ezilib yavaş-yavaş mehv oluram. Heç olmaya sen bağışla meni. - danışdıqda artıq özümü saxlamağın qeyri-mümkün olduğunu anlayıb gözyaşımı serbest buraxmışdım. Danışdıqca yeniden baş verenleri xatırlayıb sakit başlayan ağlamağım artıq hönkürtüye çevrilmişdi. Atamın dizlerine günlerin, heftelerin acığını çıxırdım sanki. Başımı qaldırıb atama baxdıqda onun da diqqetle, gözleri dolmuş halda meni izlediyini görüb ele indi-burdaca mene qucaq açacağını gözlesem de xeyallarım yeniden alt-üst olmuşdu. Atam elindeki masaya qoyub ayağa qalxaraq eve girdi. Onun getmeyini hele de qebul ede bilmirdim deye gözümü qapıya zilleyib onun geri qayıdacağını, hemişeki qayğıkeşlikle meni qucaqlayıb saçlarımı sığallayacağını gözleyirdim. Amma havayı idi... Ne gelen var idi ne geden...
Hele de yerde oturub havanın soyuğunu da hiss etmirdim. Gözüm hele de qapıda atamın bayaqkı baxışlarını düşünüb dayanmadan ağlayırdım. Ellerim soyuqdan buz kesse de yerimden qalxmaq fikrim yox idi. Kenardan baxdıqda emin idim ki, robot tesiri bağışlayırdım. Fikrime hardan gelmişdi anlamırdım aniden Kerimin mene kömek etmekle bağlı sözlerini xatırladım. Elimi cibime atıb avtomatik halda anamın günler evvel telefonuma qeyd etdiyi Kerimin nömresini taparaq zeng edib telefonu qulağıma qoydum. İki-üç çağırışdan sonra sesini eşitdikde hele de anlamırdım ne etdiyimi.
-Kimdir? - o bir daha tekrarladıqda boğuq sesimle:
-İndi özümü öldürsem mene nece kömek ede bilersiniz? - dedim.
Kerim meni sesimden tanıyıb

<< 1 ... 86 87 [88] 89 90 ... 200 >>