indi keçmiş xatireleri yada saldıqda artıq döze bilmeyib hönkürmüşdüm. Sebrimin, dözümümün son nöqtelerine gelirdim yavaş-yavaş. Bunu özüm de hiss edirdim. Bunları düşünerken yeniden qulağıma dolan telefonun sesi ile diksinib elime aldıqda Kerimin adını görüb bir neçe deqiqe evvelki vecsizliyim öz yerini utanca vermişdi ki, indi xecalet çekir, ona zeng etdiyime göre özümü mezemmet edirdim. Telefonu elimde tutduqda sonlanacağını düşünsem de Kerimin telefonu söndürmek deye bir fikri yox idi deyesen. Evvel-axır onu göreceyimi düşünerek axır cesaretimi yığıb telefonu açmağımla onun sesini eşitmeyim bir olmuşdu:
-Senin derdin nedi bu camaatla deye bilersen? Yoxsa xoşun gelir men mamanı gecenin bir yarısı narahat edim? - onun yarı esebi, yarı mezemmet dolu sesini eşitdikde tekrar-tekrar etdiyimden utanırdım. Heç kimi qorxutmağa, narahat etmeye haqqım yox idi.
Menim hele dinmediyimi görüb o, davam etdi:
-Seninle deyilem men?
-Üzrlü sayın. Özüm de ne etdiyimi bilmirdim. - ağlamaqdan boğulan sesimi gücle çıxardım.
O da bunu anlamışdı ki, növbeti sözlerinde artıq esebilikden eser-elamet yox idi:
-İndi yaxşısan?
-Aha. - burnumu çekib dillendim.
-Sumaya, men senin üçün yad ola bilerem. Amma meni bir dost, bir yaxın kimi qebul edib üreyindekileri, beynindekiler danışsan inan her şey yaxşılığa doğru gedecek. Başa düşürsen?
Kerim susub menden bir cavab gözlese de fikirlerim tamamile başqa yerlerde idi. Kimese üreyimdekileri, beynimdekileri açıb demek menim tebietime zidd idi. Az-çox ne ise danışa bilerdim amma yene de qelbimin bir küncünde ancaq mene, özüme aid sözler qalırdı ki, onları heç kimle bölüşmürdüm, bölüşmek istemirdim.
-Sumaya... - o, bir daha seslendikde özüme gelib asta sesle:
-Geceniz xeyre. - deyib sağollaşdım.
Kerim de artıq mene nisbeten beled idi ki, bu hereketime teeccüblenmemişdi.

Aradan keçen iki-üç günde yene evvelki adetimi elime alıb otaqdan çıxmır, günümü ancaq ders oxumaqla, ya da yatmaqla keçirirdim. Kimise gördükde sanki keçmişdeki

<< 1 ... 88 89 [90] 91 92 ... 200 >>