gözel xatireler gelib boğazımdan tutur, meni boğurdu. Buna dözecek gücüm yox idi. Heqiqeten yox idi...
Növbeti gün yeniden Kerimin otağının qarşısında dayanıb hemişeki qerarsızlığımı yaşayır, içeri girib-girmemekde tereddüd edirdim. O yeniden menimle danışmaq isteyecek, men ise susub iki saatı başa vuraraq eve qayıdacaqdım. Her defe eyni şeyler tekrarlanacaqdı. Lakin anamla Kerim bunu hele de başa düşmek istemirdiler. Ayaqlarımı mecbur sürüyerek içeri keçib hemişeki kimi divanın bir küncünde eyleşdikde Kerim yene qarşımda oturub diqqetle üzümü inceleyir, sanki ne ise anlamağa, aydınlaşdırmağa çalışırdı.
-Yaxşısan? - sessizliyi pozub soruşdu.
-Aha.
-Keçen gün neler olduğunu danışmaq istemirsen?
Üzünde gezdirdiyim baxışlarımı yere dikib yeniden susqunluğa bürünmüşdüm. Kerim stulunu biraz yaxına çekib gözlenilmeden elimi tutduqda qeyri-ixtiyari başımı yuxarı qaldırıb gözlerim berelmiş, ardınca celd hereketle elimi elinden çekdim. Kerimin bu toxunuşu meni istemeden Raufla bağlı yaşadıqlarıma aparmış, onun son hereketini, mene hemin günki toxunuşlarını yada salıb bedenimden derin sarsıntı, ürperti keçdi. Rengimin ağardığı, ellerimin esdiyi aydın hiss olunurdu ki, Kerim öz etdiyine peşman olub bu defe telaşla soruşdu:
-Ne oldu? Yaxşısan? Üzr isteyirem men seni incitmek istemedim.
Sesindeki narahatlıq aydın duyulurdu ki, men de özümü ele alıb dillendim:
-Tezyiqim düşdü deyesen birden. Narahat oldum. İndi yaxşıyam. Ne ise deyirdiniz? - ağlıma gelen ilk fikiri dile getirib söhbeti deyişmek isteyirdim.
-Rengin qaçdı birden qorxdum, düzü. İndi deqiq yaxşısan?
-Aha.

Aradan keçen iki saatda halım Kerimi qorxutmuşdu ki, o heç ne demeden ancaq susmuş, bir neçe defe yaxşı olub-olmadığımı soruşmuşdu. Men de yene qarşıma qoyulan vereqleri qaralayıb vaxt tamam olduqda ayağa qalxdım. Menimle birge ayağa qalxıb qarşımda dayandıqda hiss edirdim ki, o, yeniden hemişeki sözlerini tekrar edecek.
-Sene yene deyirem Sumaya ne vaxt ehtiyacın olsa men burdayam. Hemişe de

<< 1 ... 89 90 [91] 92 93 ... 200 >>