açdım. Müellimeni gördükde üzüme kiçik bir gülümseme qondurub -salam müellime olar? ,- deyib bir addım ireli keçdim.
Bir neçe ildir bize ders deyen Yegane müellime de mene gülümseme ile qarşılıq verib -elbette olar qızım amma evvelce müellimler otağından jurnalı getir,- deyib qarşısına dönerek çantasından ne ise axtarmağa başladı. Sinif nümayendesi olduğum üçün adeten bele işleri her zaman men ederdim. Bu sebebden -baş üste,- deyib qapını bağlayaraq müellimler otağına doğru getmeye başladım.
Jurnalı götürüb gelirdim ki, dehlizden dönende burnum sert bir şeye deydiyinde ağrıdan çaşaraq jurnalı da elimden yere saldım. Bir an çaşqınlıqla divara baxıb "divara deydim ki? Axı divarın yanından keçdim" deye düşüncelerle burnumun tutub dayanmışdım ki, yanımda menden bir xeyli hündür ve bedenli birinin meni süzdüyünü görüb, sözün heqiqi menasında hara çırpıldığımı indi derk etdim.
-Bağışlayın men telesirdim dönende sizi görmedim. Çox incidir? - nevazişle üzüme baxıb elini burnuma toxundurmaq isteyirdi ki, celd bir addım kenara çekildim.
-Gerek siqnal verek dehlizi dönende!- dedikde gülümsediyini görüb eseble yere eyilib jurnalı götürende dilimin altında deyinirdim. Kimlese dalaşanda heç vaxt tam olaraq üreyimdekileri demez, sadece dilimin altında deyinirdim ki, artıq bu isteyim xaricinde bir adete çevrilmişdi mende.
-Kordu ele bil. Qabağına baxmır hele deyir incidir? Yox demirdendi burnum incitmir,-deyine deyine jurnalı da götürüb yanından düz keçib getdim.
Sinife geldikde jurnalı müellimenin qarşısına qoyub keçib parta yoldaşım ve yaxın dostum Şefeqin yanında oturdum. Esebi olduğumu hiss edib mene teref dönmeden asta sesle -ne oldu? Niye esebisen?- soruşdu.
-Dehlizde biri ile toqquşdum. Burnumu qırdı ayı! ,- istemsizce son sözüm nisbeten yüksek çıxdı.
Menim bu sözüme gülümseyen Şefeqe esebi baxışla nezer salıb heç ne demeden müellime qulaq asmağa başladım. Ancaq ağlım bayaqkı oğlanda qalmışdı. Ne qeder düşünsem de onu ne vaxtsa mektebde gördüyümü xatırlaya

<< 1 2 [3] 4 5 ... 106 >>