bilmirdim. Xalid gelse bele , atam bizim soyuq münasibetimizi görüb onsuz başa düşecekdi her şeyi. Odur ki , özü bilmemişden evvel men demeli idim her şeyi. Daha doğrusu , anam.
Ömerin ağlaması ise meni bu işgence dolu şam yemeyinden azad etmişdi. Celd ayağa qalxıb otağa getdim. Oğlumu qucağıma alıb sakitleşdirirdim. Anam arxamca otağa gelerek telaşla ve qorxu ile üzüme baxdı. Ne demek istediyimi anlamışdım.
-Ele baxma mama. Deye bilmerem men heç ne ,- deyerek anamı qabaqlamışdım.
-Bele gizlenqaç oynaya bilmerik . Onsuz da bilecek. Axşam danışarıq. Nenen de burdadı sakitleşdirer. Sebebini de heç kime demirsen atana deyersen ,- deyib hirsle otaqdan çıxdı.
Axşam hamımız oturub söhbet edirdik. Nenem ise Ömeri öz qaydası ile ayağının üstündeki yastığa qoyub yırğalayırdı.
-Nene yazıq deyil o uşaq? Niye eziyyet verirsen ? ,- deye nehayet , Samir üreyimdekileri dile getirmişdi. Üzümü qırağa tutub gülmeyimi saxlaya bilmemişdim.
-Deden baban ele bu cür yatıb sen az danış ,- deye nenem Samirin ağzının üstünden vurmuşdu.
Onların bu dialoquna hamımız gülmüşdük. Atam deyesen qerarlı idi bu gece meni öldürmeye. Tekrar-tekrar söhbeti açırdı.
-Xalid ne edir? Haralardadı?
-Yaxşıdı ata. İşdedi .,- deye zorla dillendim.
-Bilmir menim geldiyimi? Niye gelmiyib ? ,- qaşının biri qaldırıb üzüme baxdı.
Dilimi udmuşdum yene. Heç ne deye bilmirdim.
-Qadir qulaq as seninle danışmalıyıq ,- anam gecenin qırğınını başlatmışdı.
Bu defe qaşlarını düyünleyib üzümüze baxan atamın üzünde qezebli ifade vardı.
-Ne olub?
-Xalidle Zeyneb bir müddet ayrı qalsalar yaxşı olar.
-Başa düşmedim ?! ,- sesi getdikce qalxırdı.
-Dalaşıblar. Zeyneb iki aydı bizdedi.
Bir neçe saniyelik sükutdan sonra atam hirsle ayağa qalxıb
-Siz ne hoqqa çıxardırsınız özünüzden ?! Bu ne demekdi?! ,- sözün heqiqi menasında bağırmağa başladı.
-Qadir esebleşme her evde olur bele şeyler. Biraz sakitleşsinler evine qayıdacaq ,- deye danışıb atamı sakitleşdirmeye çalışsa da atamın hele ki , hikkesini boğmaq fikri

<< 1 ... 87 88 [89] 90 91 ... 106 >>