yox idi. Men ise başımı yere dikib dayanmışdım.
-Zorla vermişdik seni?! Özünü az qala öldürürdün ki , Xalide gedirem !! İndi noldu ?! Göz deydi ?!! ,- atam ele hey qışqırır , bildiyim sözleri tekrarlayır , meni özümü müdafie etmeye yer qoymurdu.
Nenem bayaqdan davam eden ses-küye dayana bilmeyib ayağa qalxaraq Ömeri qucağıma verib gelib atamın qarşısında dayandı.
-Qadir hele men ölmemişem ki , sen men olduğum yerde bele qışqırasan ! ,- deye nenem sözünü deyib qolumdan tutaraq meni otağa apardı. Esebi , çaşqın , sual dolu nezerleri geride qoyaraq ..Son vaxtlar "isterika xanım" deye müraciet edirdim Zeynebe. Her adi şeye esebleşir , qarışqanı böyüdüb fil edirdi. Onun esebini soyutmaq üçün her defesinde söhbetin axırını qucaqlayıb öpmekle bitirirdim. Mene bezen onun bu halları xoş gelse de , bezen her şeyin pik nöqtesine gelirdik. Son defe ise Zeynebin gözünde gördüyüm qezeb ve ağızdan çıxan , geriye dönüşü olmayan sözler meni büsbütün alt-üst etmişdi. Hemin an evde qalsam bilirdim ki , heç de xoşa gelmeyen hadiseler olacaq. Belke de özümü saxlaya bilmeyecem. Bu sebebden bir kelme etmeden çıxıb getdim. Evden çıxıb binanın qabağında yere oturub başımı ellerim arasına alaraq nezerlerimi yere dikib dayanmışdım. Zeyneb .. Menim Zeynebim neler demişdi? Bu sözleri ne ona yaraşdıra bilirdim , ne de özüme sığışdıra bilirdim. Telefonu elime alıb Turala zeng etdim. Turalla uşaqlıqdan yaxın olsaq da men heç vaxt ona özümle ve ya ailemle bağlı meseleleri danışmazdım. Ne evlendikden evvel , ne de sonra. Ancaq indi hiss edirdim ki , kiminse meslehetine ehtiyacım var. Zeng edib ağzını bele açmağa imkan vermeden
-Tural hardasan ? ,- deye dillendim.
-Evdeyem ne olub?
-Gelirem ,- deyib desteyi asdım.
Tural anasıgilden ayrı yaşadığı üçün rahatlıqla gedib-gele bilirdim. Axır ki , gelib çata bilmişdim. Qapını açan Tural mendeki deyişikliyi görse de sual vermeden içeri devet etdi. İçeri girib qonaq otağında sözün esl menasında özümü divana atdım. Başımı divanın arxasına yaslayıb

<< 1 ... 88 89 [90] 91 92 ... 106 >>