axırıncı defe ise Ömeri görmek üçün otağa girdikde gördüm. Meni görüb celd yatağında dikelib ağzımın içini güdürdü desem yalan olmazdı. Bilirdim ki , ilk addımı menden gözleyir. Ancaq bele tez olmayacaqdı. Qadınımın menden üzr istemesini istemirdim tebii ki .. Ancaq sehvini başa düşmesini de isteyirdim. Her kes ise menim addım atmağımı istese de , menden başqa heç kim neyi gözlediyimi bilmirdi ..
***
Nenemin bu hereketinden men özüm de çaşıb qalmışdım. Birlikde otağa gelib her ikimiz sakit dayanmışdıq.
-Danış görüm ne olub?!
-Heç ne nene. Dalaşmışıq.
-Zeyneb qarşında uşaq yoxdu. Eşidirem seni.
Nenem ne qeder menden söz almaq istese de inadıma salmışdım yene. Ağzımdan bir kelme söz çıxmamışdı. Sonunda ise Ömer kömeyime ağlamış ve men "mecbur" onunla maraqlanmalı olmuşdum. Bir neçe gün sonra xoşbextlikdenmi yoxsa bedbextlikdenmi rayonda babamın qohumlarından birş rehmete getdiyi üçün nenemle atam rayona yollanmışdılar. Bir neçe günlük de olsa atamın baxışları altında ezilmekden canımı qutara bilmişdim. Yas bitdikden sonra atam geri qayıtsa da nenemin hele ki , qayıtmaq fikri yox idi. Yay olduğu üçün bağ-bağçasını yiyesiz qoya bilmirdi. Bu da ise düşünürdüm ki , menim xeyrimedi. O günden sonra atam bir daha menim niye burda olduğum haqqında kelme kesmirdi. Düzdü , mene qarşı evvelki münasibetde de deyildi. Herden düşünürdüm ki , Xalidle görüşüb deye bu qeder sakitleşib. Yoxsa atamı tanıyırdım ; menim burda olmağımın sebebini öyrenmese rahat dayana bilmezdi.
Xalide geldikde ise heftede bir neçe defe gelib Ömeri görürdü. Ancaq deyişmeyen tek şey ; menim üzüme bele baxmırdı. O her defe gelende ne qeder bezenib-düzenib , varlığımı hiss eletdirmek istesem de bu adam sanki daşa dönmüşdü. Ne qeder uşaqca seslense de , düşünürdüm ki , mene qarşı evvelki sevgisi qalmayıb. Belke de sadece uşağının anasıyam onun üçün. Ne bilmek olardı ? ..
Ömerin artıq 5 ayı tamam olmuşdu. Bizim "ailemiz" ise sadece kağız üstünde davam edirdi. Boşanmaq haqqında da bir kelme olsun bir

<< 1 ... 91 92 [93] 94 95 ... 106 >>