qurtaran insanın öz oglu oldugunu ve Anarın Efşanın yaşadıgını öyrendiyi anladı. Anar atası ve Efşanla qarşı qarşıya dayanmışdı. Ziyad ve qalanları ise kenardaydı. Her kes bu menzereni izleyirdi. Zehra bele.
Elmar. Çox sagol oglum Efşanı qurtardıgına göre
Anar. Men sagol üçün etmedim sevdiyim qadının qurtardım sadece
Elmar. Bilirem
Anar. Ata olar seninle teklikde danışaq
Anarın Elmara ata deye müracieti Ramiq ve Muradı teccüb içerisine salır. Her kes Anarın Elmarın oglu oldugunu bilsede bir tek onlar bilmirdi.
Elmar. He elbette
Murad Efşanın yanına gelir. Efşan Muradı gören kimi nifretin unudub onu qucaqlayır. Murad ona qarşılıq verir bemberk özüne sıxır. Efşan aglayır
Murad. Şişt her şey keçdi qardaşın yanındadı tehlükesiz yerdesen artıq bacım
Ramiq onlara yaxınlaşır Murada qoşularaq Efşanı sakitleşdirmeye çalışır.
Ramiq. Sakit ol aglama bax qardaşların yanındadır. Artıq heç kes sene heç ne ede bilmeyecek. Sulu göz aglamada
Efşan. (Mesum gülüşle) yaxşı.
Ziyad kenarda Zehranın yanındaydı. Zehranı izleyirdi. Ondan nese soruşmaq isdesede cesaret etmirdi.
Anar ve Elmarsa bir neçe deqiqelik sükutdan sonra danışmaga başladı.
Anar. Ata Efşanın sag oldugunu bilirdin?
Elmar. He
Anar. Bes niye mene demedin?
Elmar. Efşan isdemedi
Anar. Niye axı?
Elmar. Bilmirem oglum defelerle onu yola getirmeye çalışsamda alınmadı Efşan inadkarlıqdan el çekmedi.
Anar. Of Efşan of.
Elmar. Oglum yaxşı olacaq her şey. Aga iti nece oldu?
Anar. Geberdi.
Elmar. ---
Anar. Ata indi Efşanı burdan aparın Naxçıvana iki güne mende gelecem. Seninle Bayram emi barede bir mesele danşacam
Elmar. Yaxşı
Etrafdakı her kes getmeye çalışdıgı anda hayqırtılı ses qopur. Her kes teecüb içerisinde qalır.
Anar eliyle her kese sakit olmaq üçün gösderiş verir. Eliyle işare edib Namiqi çagırır. Ses gelen terefe dogru gedirler.
Yenede teecceb dolu gözler. Elleri baglı 18-19 yaşlarenda qız .
Anar. Namiq kömek et
Namiq celd qıza yaxınlaşır.
Namiq. Anar gözlerin yumdu
Anar. Ne?
Namiq.

<< 1 ... 162 163 [164] 165 166 ... 173 >>