susurdu.
-Ziyad?
-Haycan.
-Düzünü denen ne olub sene?
-Üreyim ağrıdı ve hekime getdim bu qeder.
-...........-sözümü deye bilmeyib elimi ağzıma tutaraq ağlayanda bağrına basmışdı.
-Qorxma men burdayam.
-...............
-Yaxşı sakitleş.
-Niye bele oldu?
-İşimin stresinden.
-Mende seni çox incidirem,bilirrem-başımı sinesinden qaldıranda yanağımdan süzülen yaşları silib öpürdü.
-Sen menim canımsan..Sene yaşatdıqlarım üçün esas sen meni bağışla İncim.
Gece o yuxuya getse de menim yuxum erşe çekilmişdi.Yanında çox ağlamamağa çalışsamda indi bacarmırdım.Sinesinden ayrılıb onu seyr ederken ilk tanışlığımızdan bura qeder olan anlar beynimden kino lenti kimi gelib keçmişdi.Elimle üzünü oxşayaraq öpüb gözümün suyunu ağlayaraq silirdim.Onun canı ağrımasına bu qeder pis olacağımı düşünmezdim.Sehere kimi başında oturub onu izleyerek qalmışdım.Yatarken onun her bir hereketini izleyerek gözüm yaşlı bezen gülürdüm.Simasında zehm çox olsada yatanda esebi uşağa benzeyirdi.
Seher açılanda daha yata bilmeyeceyimi görüb üzerimi geyinerek el üzümü yuduqdan sonra metbexe keçib qazın üstüne çayı qoydum.Şkafdan şirniyyatları götürüb qaba düzerek masanın üstüne qoyub soyuducudan yağ-pendir çıxarıb düzdüm.Çayı demleyib geri dönerken qapıda onun heyran baxışlarını görende gülümseyerek masaya oturub onuda çağırdım.
-Ağrımırsan?
-Men beyem xeste idim?-danışaraq oturub çörek qabından bir parça götürüb üzerine pendir qoyaraq dişleyib yemeye başladı.
-Ürek ağrısı ile zarafat etme Ziyad-qalxıb çaylarımızı süzerken yeniden ona baxanda iştahla yemesine gülmüşdüm.
-Neye gülürsen?.Men yaxşıyam.İstesen sübut ede bilerem.
-Ayıbçı-qaşqabağımı sallayıb çayını önüne qoyanda mene bic baxışlarla gülmesine utanaraq yerime oturub şirniyyatlarımı qarşıma çekdim.
-Hekime gedek yene yoxlan.Birden ciddi bir şey olar.Onsuz ürek ağrısı ele bele hal deyil.
-Oldu ve keçdi.Heç bir yere getmek lazım deyil.
-Ziyad.
-Üreyin ne isteyir gelende alım?-üzüme diqqetle baxmasından gözlerimin qızardığını

<< 1 ... 167 168 [169] 170 171 ... 188 >>