ilk defe eshidende dunya bashima firlandi. Ozumu gunahkar hiss edirdim, muflis olmaqdan qorxmaghim ozume gunah kimi gelirdi daha boyuk bu derdin yaninda. "Mamaya hec ne olmasin, mektebden de cixaram, vecime deyil hec ne" deyib gece-gunduz Allaha dua edirdim. Papa elinde olan bir az pulu da mamanin mualicesine serf etmish, sheherdeki bashqa bir evi satmaqla mamani Almaniyaya mualiceye aparmishdi. O vaxt mamanin xesteliyi meni deli etdiyimden ne evin satilmaghi meni narahat edir, ne de derslere elave gucumu serf edirdim. Mama en son emeliyyatindan qabaq bize zeng etmish, sanki vidalashmishdi. Hemin zengden sonra dua edib "mamam sagalsin, hec bir sozunden cixmayacam, ne dese, edecem" sozunu vermishdim. Shukur ki, mamanin da emeliyyati ugurlu olmush, daha sagalmish veziyyetde qayitmishdi Bakiya. Dualarim eshidilmishdi. Mamanin sagalmaghi ile sanki Allahin da bize rehmi gelmishdi. Papanin da ishleri yoluna dushmushdu. Bashqa bir zavoda kohne dostlarindan biri shobe mudiri kimi devet etmish, sonra ise vezifesi getdikce daha da qalxmishdi. Itirdiklerimizin evezini bir nece qat geri qaytarmishdiq. Her shey yoluna dushse de, menim icimde o iki qorxu daima yashamishdi: mamani itirmek ve kasibliq.
Mektebin 9-cu sinfinde oxudugumda bacim Fira oz sinif yoldashlarindan Ramin adli oglanla evlendi. Ramin kimi sakit tebiyyetli insan Firaya, onun kaprizlerine nece dozur, teeccub qalirdiq. Mama herden Ramine "sen olmasa idin, bu bizim qiz evde qalardi, kimdi ona dozen" deyib zarafat ederdi. Fira ile Raminin bir-birlerine olan sevgileri ise gozlerinden oxunurdu. Evlendiklerinden 2 il sonra ise ekiz ushaqlarinin dunyaya gelmesi ile evimizde daha bir sevinc bexsh olunmushdu.
11-ci sinifde Amerikaya bir illik oxumagha getmishdim. Mamani tek qoymaq istemesem de, mamam "sen getmesen, men seni mecburi ora gonderecem" ultimatunu qoymushdu qarshima, "hemishe istemishem ki, sen gedib orani da goresen" sozleri ile meni razi salmishdi. Mama da basha dushurdu getmek isteyib de getmemeyimin

<< 1 2 [3] 4 5 ... 72 >>