ol,-deyib eyilib sacimi opmek istedikde, yene hemisheki kimi bashimi yana cekdim. Istemeden etmishdim bunu. Cahangirin uz ifadesinin deyishdiyini gordum. Bayaqki sentimentalliqdan eser-elamet yox idi. Men de peshman olmushdum, duzu. Indi de impulsiv hereket edib, tez “bagishla” deyib ozum eyilib yanagindan opdum. Oz aglimla bayaqkina gore uzr isteyirdim.

Hemin axshamdan sonra, deyinmeyimi ozume saxlamish, teshkilati ishlerde apariciligi Sariyya xalaya vermishdim. Mamaya da tapshirmishdim ki, cox qarishmasin, Sariyya xala neyi nece isteyir, teshkil edecekdi. Cahangirle danishmish, her axsham onunla valideynlerigile gederdik. Bezen mamagil de bize qoshular, bezen ise ancaq Cahangirle men olardiq. Bu sohbetler zamani men cox danishmasam da, Sariyya xalanin bizi gorduyune sevindiyini bilirdim,. Oyun oynayirdimsa, qaydalara tam emel ederek oynayacaqdim. Onsuz da az omru qalan bir insani oz eqoizmim ve pis xarakterim ile incitmek istemirdim. Cahangir de menim bu hereketimi qiymetlendirirdi, bunu baxishlarindan hiss edirdim. Haminin icinde Mehriban olsaq da, ikimizin arasinda yene soyuq idik. Bu artiq menim xarakterim idi, ozumu deyishe bilmirdim. Her defe seher duranda “bu gun Cahangire daha mulayim ol”, “elinden tut”, “sene toxunmaghina icaze ver” ve s. sozler desem de, onu gorende bu sozlerimi unudar, yene o “quru Leyla” obrazindan cixa bilmezdim. Cox fikirleshmisdim bu haqda: qorxurdummu ondan? Yox, evveller onun yaninda narahat olardim, amma indi bu narahatliq az-cox kecmishdi. Cekinirdim mi? Yox. Belke, bir kishi kimi iyrenirdim? Onun da cavabi yox idi. Nargizin “nece yarashiqlidir?!” sozlerinden sonra ona diqqetle baxmish, heqiqeten yarashiqli oldugunu ozum ucun aydinlashdirmishdim. Duzdur, menim “sarishin ingilis jentlemeni” tesevvurume uygun gelmese de, dogurdan, yarashiqli idi. Bes ne eksikdi, tapa bilmirdim. Yeqin ki, meni en cox narahat eden secimin menim olmamasi idi. Her zaman oz aglim ve secimlerim ile hereket eden biri olmusham. Indi hem Cahangirin

<< 1 ... 29 30 [31] 32 33 ... 72 >>