bildiklerini etmeye davam edirdiler. Tebii ki, bir – birilerinden xebersiz. Kenan güllerini göndermeye davam edir, Onur ise dayanmadan Firuzenin qarşısına çıxırdı. Firuze özüne söz vermişdi heç birinin hereketine ehemiyyet vermeyecekdi. Amma bilmirdi ki, bele etmekle her ikisini özüne daha da celb edir. Firuzenin tek isteyi sessiz semirsiz işinde çalışmaq, bir müddet sonra buralardan çıxıb getmek idi. özü de anlamadan düşdüyü oyunlardan bezmişdi. Ona göre, heç kime demeden ayrı şirketlere iş üçün müraciet etmişdi. Amma miqrant olduğundan, işe götürme prosesleri çetin başa geldiyinden heç kim bu işe baş qoşmaq istemirdi. Tecrübesi de az olduğundan yanaşanlar olmurdu. Bu günler erzinde ehvalsız olduğundan ona dayanmadan söz atan Ayşe bele deyib toxunmurdu. Ehvalsız olanda Firuze çox esebi olur her kesi acılayırdı. Nahar vaxtı her kes yemeye qalxarken o bağçaya çıxıb boş oturacağın en küncünde eyleşdi. Temiz hava ve teklik bu saat en çox istediyi şey idi. Onun bu halı Kenaın gözünden yayınmırdı. Hiss edirdi ki, ne etse de Firuze ona ehemiyyet verirmirdi. Ne esebileşir ne de Kenanın istediyi kimi onun jestlerinin qarşısında eriyib gedirdi. Firuzenin bağçada oturduğunu pencereden gören Kenan tereddüd etse de üzüne hiyleger gülüş qondurub yanına getmeye qerar verdi.
- Men ele bilirdim güller xoşuna gelecek mene aşiq olacaqsan?
- Aha ele bu saat. Her gül gönderene aşiq olmurlar.
- Bes kime olurlar?
- Sene yüz fazi yox qalanını bilmirem.
- Çox qeddarsan.
- Kim kime ne deyir.
- Seni çox incitdim he?
- Gelende nerdivandan düşüb elememisen?
- Ciddi soruşuram.
- Meni heç kim incide bilmez. Sadece eseblerimi korladın.
- Hmm.. men üzr istemirem heç vaxt.
- Gözlemirem de.
- Çox şirindilsen.
- Çox nezaketlisen.
- Menimle direşmeyin Firuze xanım.
- Siz de menimle söz güleşdirmeyin Kenan bey.
- Yaxşı...yaxşı...yene başlamayaq. Dediyim kimi men üzr istemirem. Amma icaze versen kiçik bir jestle özümü efv etdirim.
- Icaze vermirem.
- Vermeyeceyini bilirdim

<< 1 ... 46 47 [48] 49 50 ... 172 >>