Biz uşaq iken çox böyük idik. Meselen qollarımızı açardıq bütün dünyanı qucaqlıyardıq... Sonra? Sonra böyüdük... Qollarımızı açanda neinki dünyanı bir insanı bele qucaqlayamaz hala geldik. Kiçilene qeder böyüdük, çox böyüdük yeni... Biz ola bilmedik bir daha... Sen, men olduq... Böyüklük şan-şöhret, zenginlik deyildi. Qaça-qaça böyüdük... Anamızın hündür ayaqqabılarını, uzun donlarını geyinmek üçün böyüdük... O donların, ayaqqabıların içinde xoşbext olduqmu?... Ola bilmedik...
Sevil xanım ve Rüstem bey Turalı yola salmaq üçün erkenden onlara getmişdiler. Esmin ise hele de qerarsız idi. Ancaq yene de üreyine söz keçirde bilmir. Hazırlaşıb uzaqdan da olsa Turalı görmeye gedir. Esmin çatdıqda artıq hamı heyetde Turalla görüşüb sağollaşırdı.
Yegane xanım ağlayaraq yola salırdı oğlunu herbi xidmete.
Y: oğlum anan qurban olsun sene ehtiyatlı ol. Özünden muğayat ol. Tez-tez geleceyik yanına ne lazım olsa getireceyik narahat olma
T: ay ana besdir ağlama mene göre de narahat olma.
Razmiz bey: ay Yegane besdir ağlama sene dedim axı komandir menim uşaqlıq dostumdu özü Turaldan muğayat olacaq.
Ülker ise ne qeder esebi olsa da qardaşını esger formasında gördükde gözleri dolur.
T: Ülker gel senle de görüşüm dünyanın işini bilmek olmaz gedib qayıtmamaq var.
Ü: o ne danışıqdı?! Sene heç ne olmayacaq-deyib qucaqlayır qardaşını.
Tural sakitce Ülkerin qulağına 'Esmin sene emanetdi ondan muğayat ol qoyma onu incitsinler' deyib üzgün şekilde ayrılır bacısından.
Esmin bütün bunları izleyerken göz yaşlarını saxlaya bilmir. Sevdiyi adam gedirdi ve qayıdıb qayıtmayacağı belli deyildi. Esmin heç vaxt istemezdi bele ayrılsınlar. Uğruna ölüme bele getdiyi adam indi gözünün önünden gedirdi. Qayıdacaqdımı? Bilinmirdi...
Tural artıq atasının maşınına eyleşerek yola düşdüler. Her ikisinin qelbinde yara bir-birlerinden ayrıldılar... İndi aralarında sadece valideynleri yox, hem de mesafeler var idi... Mesafeler unutmağa kömek olacaqdımı? Yaralarını sağaldacaqdımı zaman? Yaşadıqlarını

[1] 2 3 4 >>