deyişdiyi kimi, bu kiçik kende olan baxışları da deyişmişdi.. Uzun iller sonra ilk defe idi, evlerin yastı damlarına, uca yaşıl aĝaclara, eyri yollara, labrinti xatırladan küçelere baxarken üreyine kiçik bir ümüd işıĝı doĝurdu. Yol ayrımında, kiçik bir eve sataşdı gözleri. Bu kiçik, digerlerinden heç bir ferqi olmayan ev onu ayaq saxlamaĝa vadar etdi.
Heyetinde genc bir adam odun keserken, zerif ince qadın ve iki kiçik qızı odunları daşıyırdı. Çox zehmetli işle meşĝul olsa da, xoşbext olduqları etrafa yayılan gülüş seslerinden bilinirdi.
Xoşbextlik... Ne qeder yad idi bu hiss ona.. Ne qeder uzaq...
Bu aralar nedense anasını daha çox düşünürdü. Belke de, bir gün Asya'nın da anası kimi... Bu fikir onun üreyini sıxdı... Anasının taleyini Asya'ya yaşatmayacaqdı... Yox bunlar olmayacaqdı, o atası kimi ola bilmezdi.. Olmaması üçün elinden geleni edecekdi, Asya bunları yaşamayacaqdı... Anasının hekayesi kimi başlamış olsa da sonunun ele olmasına icaze vermeyecekdi. Derin bir nefes aldı, bir gün göresen onlarda bu aile kimi, xoşbext ola bilecekdiler mi?
Heyat çox qeddar olurdu bezen..

********

Göresen qeddar olan heyat idi, yoxsa biz insanlar daha mı çox qeddarıq?
Heyat önümüze neler çıxaracaq belli deyil, önümüze çıxan şeylerin yaxşı veya pis olduĝunu çox zaman keçdikden sonra anlayarıq.. Tesadüfler heyat yolumuzu başqa istiqametlere doĝru yöneltsede, her kes öz taleyini yaşayırdı... Ìstediyimiz şeyler yerine, istemediklerimizi yaşasaq da, bir gün yaşadıqımız şeylerin sebebsiz yere olmadıĝını gösterecekdir heyat bize...
Başını anasının dizleri üstüne qoyan, genc qadın gözlerini bir nöqteye dikerek yaşadıqlarını düşünürdü... Heyat niye bu qeder qeddar davranmışdı ki, ona? Axı o bunlara layiq olacaq ne etmişdi ki?
Üreyindeki qarmaşıq hissler onu qorxudurdu. O sade heyata öyreşmişdi... Yad dünyanın içine atılmışdı, kömeksiz ve yalnız idi. Başına gelenleri anası daxil heç kime danışa bilmezdi.. Zavallı qadının üreyi buna döze bilmezdi..
-Sene neçe

<< 1 ... 29 30 [31] 32 33 ... 100 >>