dalmaĝa çalışırdı... Aşaĝı mertebede gelen sesler ona gözlerini açmaĝa vadar etdi. Maraq hissine yenilib yataĝından qalxdı.. Qapını acaraq pillekenin ilk pillesine yaxınlaşaraq, aşaĝıda baş verenleri izlemeye başladı... Ìlk defe idi atası ile, anasının dalaşdıĝını görürdü..
Anasının dodaqlarından çıxan "Seni heç vaxt sevmemişem, heç vaxt da sevmeyeceyem..." sözleri helede qulaqlarında idi.. Sonra ise yanaĝına enen zerbe ile, susmaq mecburiyyetinde qalmışdı zavallı qadın... Sevmemişdi erini... Eri de heç vaxt özünü sevdirmeye çalışımamışdı. Ìlk defe heyat yoldaşına el qaldıran adam evi terk etmişdi.. Mülayim, sakit xasiyetli sebirli qadın 17 ilin sonunda çekdiyi ezablara döze bilmeyerek bu hadiseden üç gün sonra intihar etmişdi. Özünü asmışdı.. Arxada üç körpe uşaq, ve bir yaralı müqessir adam buraxdıĝını bilmeden hekayesini öz eli ile tamamlamışdı... Bu hadiseden bir neçe hefte sonra eri de avtomabil qezasında helak olmuşdu.
Gözlerini açdı... Keçmişin qaranlıq sehifelerinden ayrılarken bir damla yaş süzüldü gözlerinden. Dodaqlarını acı bir tebessüm sardı.. Atasının rolunu o tehvil almışdı.. Onu sevmeyen bir qadını özüne mehkum etmişdi... Bu sebebden di illerce sevgiden uzaq qaçması, bu sebebdendi insanlardan uzaqlaşması.. O taleyinden qaçmışdı, atası kimi olmaq istemese de, getdikçe ona benzediyini hiss edirdi..
Telefonun sesi onu xeyal aleminden ayırdı, telefonu açar açmaz qardaşının şen ve mehriban sesini eşitdi..
-Men axtarmasam heç qardasını yadına salmayacaqsan....
Deyerek, o öz küskünlüyünü bildirdim.
Genc adam, yorĝun bir sesle..
-Meni ki, tanıyırsan...
Dedi, istehzalı bir qehqehe geldi telefonun diger terefinden...
-Duyĝusuz, ruhsuz, qelbsiz Şamil bey'i kim tanımır ki?
Yer deyişdiler sanki, bu sefer o kinayeli bir qehqehe çekdi.. Onun nece ezab çekdiyini heç kim bilnirdi... Her kes üçün o duyĝusuz, qelbsiz biri idi.. Heyatın sehnesinde ona insanların gözünde sadece pis adam rolunu layiq bilmişdiler.. Oda öz rolunu çox gözel oynayırdı... Heç kim

<< 1 ... 39 40 [41] 42 43 ... 100 >>