ile xoşbextlikden aĝlı başından qanad açıb uçmuşdu. Suretli addımlarla eve doĝru gedirdi, bu xeberi anasına vermek üçün telesirdi. Murad anasın qızına layiq bildiyi heyat yoldaşı idi. Amma qorxurdu ya atası razı olmazsa?
Ama atasının "yox" demesi üçün heç bir sebeb yox idi. Murad kendin terbiyeli cavanlarından biri idi, davranışı, exlaqı, dürüstlüyü ile o hemişe yaşıdları arasında seçilerdi. Elinden her iş gelirdi, cesaretli qorxusuz idi. Üstelik birde yaraşıqlı idi. Heyatı boyunca aĝ atlı oĝlanı gözleyen qız üçün ideal heyat yoldaşı idi. Addım sesleri labrinti xatırladan küçelere yayılarken adeti üzre yere baxaraq gedirdi. Fikir aleminden onu toqquşduĝu sert şeyle ayırdı. Bir el qolundan tutub yıxılmasın deye saxlayan vaxt saçlarındaki kiçik qırmızı örpey sürüşüb yere düşdü. Özünü toplayıb başını qaldırdı. Sert baxışlar üzünde dolaşarken qorxu hissi ile özünü geri çekti ve telesik ordan uzaqlaşdı, darvazanı açıb içeri girende derin nefes alaraq qapıya söykendi evinin bir iki küçe uzaĝında olan bu görüşün onun heyatını deyişeceyini hardan bileydi. Eli saçlarına getdi. Lenet olsun örpeyini götürmeyi unutmuşdu.. Amma geri qayıda bilmezdi.
-Anaa...
Deye seslendi. Evin arxasına doĝru yõneldi. Atasını kiçik divanda oturub sigaret çekdiyini görünce tecüble yerinde donub qaldı. Axı atası bu vaxt tarlada olmalı idi. Anası ise ondan bir az uzaqda oturmuşdu. Atasının üz ifadesinden bir hadise baş verdiyi aydın oxunurdu.
-Xoş gelmisen Ata..
Deye bildi, atası her zaman sert olduĝu üçün bu üz ifadesi olan vaxt başqa birşey deye bilmezdi.
-Qızım get atana ayran getir..
Anasının sesi ile özüne gelib metbexe yöneldi.
Hazırladıĝı soyuq ayranı ona uzadıb.
-Buyur ata...
Dedi, atası ise başını qaldırmadan.
-Bu gün Mürsel bey seni, Şamil bey üçün istemeye gelmişdi.
Eşitdiklerini derk etmekde çetinlik çekdi, gözlerine çöken qaranlıqla elleri titredi. Elinden sürüşüb yere düşen qabı görnedi bele... Nefesi tutuldu, ayaqları onu daşımaq gücünü itirdi. Ve o atasının

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 100 >>