gözlerini onun danışmasını gözleyen adamın gözlerinde sabitledi...
-Men..
Dedi, ve bu an çalan telefon onu susturdu..
Hirsle telefonu cibinden çıxarıb, açdı.. Özünũ sakit olmaĝa mebcur ederek.
-Ne var?
Deye soruşdu, zeng eden kömekçisi idi.. Onun dedikleri ile yerinden qalxdı..
-Ne deyirsen, ne yanĝın?
Deye telaşla soruşdu.. Zeng eden adamı sona qeder dinleyib telefonu söndürdü, bir müddet boş nezerlerle elindeki telefona baxsa da, özünü ele alaraq stulun üstündeki penceyini götürdü..
-Men getmeliyem... Sevda'ya deyerem birazdan geler.. Bütün bunları axşam danışarıq, işim bitire bilsem tez gelecem.. Sen hazır olarsan.. Tez gele bilsem bir yere aparacaĝam seni.
Dedi, diqqetle onu dinleyen xanımı da ayaĝa qalxmışdı.. Genc qadın pis bir hadise baş verdiyini heyat yoldaşının üz ifadesinden anlaya bilirdi..
Qapıya yöneldi, amma ayaq saxladı, bir anlıq tereddüden sonra geri qayıdıb xanımının, yanaqlarını elleri arasına alıb alnından öpdü.. Ve suretli addımla metbexden çıxdı..
Keder dolu gözlerle evden çıxan heyat yoldaşını izledi, bir anlıq qazandıĝı cesareti bir anda da itirdi..

******

Yorĝun halda kresloya buraxdı özünü, şişkin gözlerini yumub derin bir nefes aldı. Emeyinin gözleri önünde yanıb kül olması onu hem menevi, hemde maddi cehetten yaralamışdı.. Pul itkisi onu maraqlandırmırdı, çalışıb yeniden qazana bilerdi. Amma uzun aylardır emek verdikleri sahelerin bir hissesinin yanıb kül olması, bir çox insanın emeyinin heder olması demek idi.. O bu saheler üçün Şeherdeki şirketinin işlerini ikinci plana atmışdı..
-Heç olacaq iş deyil..
Otaĝa baĝıraraq giren Azad'ın sesi ile gözlerini açdı, inanması imkansız olsa da, qardaşının eksine o çox sakit idi.. Qezeblene bilmeyecek qeder yorĝun idi..
-Sakit ol Azad..
Azad'ın ise sakit olmaq fikri yox idi. Şamil sanki öz qezebini ona vermişdi. Her zaman sakit olan bu insan da, bu işe çox emek vermişdi..
-Nece sakit olum Şamil? O qeder emek, o qeder mehsul... Hamısı heder oldu.
Qezeble kabinetdeki

<< 1 ... 66 67 [68] 69 70 ... 100 >>