yol açdı.. Çekdiyi vicdan ezabı an keçdikce onu daha çox mehv edirdi.. Asya, haqlı idi.. O her kesden çox öz heyatını mehv etmişdi. Hansı aĝılla bu yola girmişdi ki? Axı o nece bu qeder, qeddar, bu qeder düşüncesiz ola bilmişdi.. Eyilib yerdeki defteri eline aldı. Ve açıq qapıdan temiz havaya doĝru addımladı.. Pillekenleri enib en son pillenin soyuq daşı üstünde oturdu.. Tesadüfü sehifelerden birini açdı.. Ve oxumaĝa başladı..
"7.aprel.2008..
Bir insanın gözleri nece bu qeder gözel ola biler ki? O gözlerden, onun temiz qelbini oxumaq elede çetin deyildi.. Bu gözlerin izi qelbimde yaşayacaq, ve yalnız men öldüyüm zaman bu izler silinecek.. Nece ki, insanlar hava olmadan yaşaya bilmez, mende Murad olmadan yaşaya bilmerem..."
Davamını oxuya bilmedi, göz yaşları ixtiyarsız yanaqlarını isladarken... Etdiyi axmaq hereketin nelere sebeb olduĝunu derk etdi.. Peşmanlıq hissi tamamen üreyini saraken, yerinden qalxdı..
Nifret en çox sahibine zerer verer. Ve heç vaxt heç ne qazandırmaz...

*******

Sona qeder içdiyi boş qedehe baxdı, ve elindeki qedehi qezeble yere çırpdı.. Bir damla yaş dodaqlarına doĝru yol açarken cibinden o kiçik qırmızı örpeyi çıxardı.. Bütün xeyalları bir an da yıxılardı mı insanın? Yıxılırdı.. Bunlar gerek mütleq onun başına geleydi mi?
-Asya... Asyam..
Dedi, çiçek qoxulu qadın.. Onun nefes almaq sebebi.. Asya, onu xeyal qurmaĝa vadar eden yegane insan.. Xoşbext olmaĝa bir addım qalmışdı sadece.. Bu zaman içinde bir birinin ardınca sıra ile düzdüyü domino daşlarını bir anda öz elleri ile yıxmışdı.. Axı azda olsa mesafeni aşmışdı, o qara gözler artıq ona nifretle baxmırdı.. Axşamdan bura evin baxçasında, anasının ekdiyi aĝaclar altında qurulmuş kiçik masa arxasında oturmuşdu.. O gün, masa arxasında Asya'nın ona ne söylemek istediyini indi anlayırdı.. O kiçik evin qarşısında o gece, Asya'nı susturmasaydı belkede o her şeyi ona danışacaqdı.. Lenet olsun yene qezebine yenilmişdi.. Axı, nece ona "Get.." deye bilmişdi ki.. Çalan telefonun sesi

<< 1 ... 84 85 [86] 87 88 ... 100 >>