onu fikir aleminden ayırdı, telaşla telefonu çıxarıb açdı..
-Alo..
Dedi, tanış ses duydu, bu Sevda idi..
-Bey'im, bilmedim ne edim, Gelin Xanım evde yoxdu.. O harasa gedib...
Sevda'nın sözleri onun qulaĝında tekrarlanarken telefonu elinde saxlaya bilmedi.. Oturduĝu yerden qalxdı, hara gede bilerdi ki, axı Asya'nın ailesinden başqa kimsesi yox idi..
Get... Deyerken bele üreyinde "Ya gederse?.." deye düşünmüşdü.. Getmişdi.. Onu terk etmişdi... Yox, esline qalsa o, özü onu qovmuşdu..
Maşın tanış evin qarşısında dayanan vaxt üreyini qeribe bir telaş sardı, aşaĝı enib taxda qapının önünde dayandı. Derin bir nefes aldı ve qapını döydü.. Qapını Asya'nın anası açdı.. Keder dolu gözlerle ona baxdı, bir şey söylemeden tekrar qapını baĝladı.. Bir neçe deqiqe sonra qapı yeniden açıldı, qapını açan qadının qara gözlerinde yaşlar hele qurumamışdı.. Üreyinde öz özüne lenetler yaĝdırırdı.. Qelbini derin qorxu hissi sararken..
-Gel gedek, Asyam... Seni aparmaĝa gelmişem..
Dedi, bu sözler qarşısındakı qadının dodaqlarında soyuq bir tebessüm yaratdı..
-Men sizi sevmeye çalışarken, "Get.." deyen siz idiniz Şamil bey.. Ìndi ne deyişdi ki...
-Asya...
Deye bildi sadece... Ne deye bilerdi, özüne ne ile beraet qazandıracaqdı?
-Yoruldum...
Dedi, genc qadın acı dolu bir sesle.. Göz yaşları yanaqlarını isladarken..
-Çox yoruldum... Mene vaxt lazımdır.. Bir müddet görüşmesek yaxşıdır..
Dedi, ve qapını baĝladı..
Sessiz küçede qapının sesi tekrarlandıĝında, genc adamın gözlerinden bir damla yaş dodaqlarına doĝru yol açdı..
Başını anasının dizleri üstüne qoyub, acı içinde gözlerini yumduĝunda bele heyat yoldaşının o halı, gözleri önünden getmedi. O, adamın gözlerindeki kederi qelbinde, çox derinlerde hiss etmişdi.. Bu ne idi bele.. Bu adamdan uzaqlaşdıqca niye özünü gücsüz hiss edirdi ki? O eve dönmek istemirdi, Fidan'nın üzüne baxa bilmeyeceyine emin idi.. En azından bir müddet uzaq qalmalı idi, dincelmeye, herşeyi unutmaĝa ehtiyac duyurdu. Yorulmuşdu, çox yorulmuşdu.. Ata

<< 1 ... 85 86 [87] 88 89 ... 100 >>