yumruq halında sıxılmasına mane ola bilmedi.. Bu adam hansı üzle gelmişdi ki? Derin bir nefes aldı, sakit olmalı idi yoxsa elinden bir qeza çıxa bilerdi. Qelbindeki qezeb ise getdikce artaraq aĝlını ele keçirirdi.
Onu yox saymaĝa çalışan Şamil bey bacısının yatmaqda olduĝu otaĝa doĝru addımladı.. Bu an Murad'ın barmaqları onun qolunda sabitlendi.. Ve dodaqları arasından bir kelime çıxdı.
-Asya...
Bu son damla idi, ve artıq onu kimse saxlaya bilmezdi. Murad burnuna yediyi yumruqla soyuq döşemeye yıxılarken genc adam ovuna hücum eden canavar kimi, bir anda onun yaxasına yapışdı.. Ard-arda vurduĝu zerbelerle yerdeki adamın üzü qan içinde qalarken, bu adamın özünü müdafie etmek üçün heç bir şey etmemesi onu teccüblendirmişdi.. Azad'ın onu geri çekmesi ile Murad'ın yaxasını buraxıb qezeb dolu baxışlarını qardaşına çevirdi. Onu geri iteleyib.
-Çekil Azad, sen qarışma..
Deye baĝırdı. Azad'ın ise onu buraxmaq fikiri yox idi.
-Ne edirsen Şamil.. Xestexanadayıq, deli olmusan..
Etrafdakı insanların baxışları onu maraqlandırmırdı. Eli qan içinde idi, nefes nefese qalmışdı, qezeb dolu baxşlarını yerdeki adama çevirdi. Onu öldürmeye bele hazır idi..
-Bir daha arvadımın adını aĝzına almaĝı aĝlından bele keçirme..
Dedi, sesi çox sert ve tehlükeli bir tonda çıxmışdı. Bu adam hansı haqqla onun arvadının adını aĝzına almaĝa cüret edirdi ki? Asya, onun arvadı idi... Onun idi..
Murad ise burnundan axan qanı qoluna silerek divara tutunub ayaĝa qalxdı.. Qezeb veya nifret duymurdu. Bu adam onu öldürseydi, o bunun üçün ona teşekkür bele ederdi.. Ölüm belkede onun üçün mükafat olardı..
-Ìsteyirsen meni öldür amma..
Dedi, susdu.. Burnundan ve aĝzındam axan qan ona mane olurdu.
-Amma onun günahı yoxdur. Eyer o, menimle gelmek isteseydi onu aparmaĝıma sen bele mane ola bilmezdin..
Qarşısındakı adamın bütün sinirlerinin gerildiyini uzaqdan bele hiss etse de susmadı.
-O, meni dinlemedi bele.. O, heç vaxt menim olmadı, seninle qalmaĝı, seninle olmaĝı seçdi.. Senin uşaĝının

<< 1 ... 89 90 [91] 92 93 ... 100 >>