anası olmaĝı seçdi.. Menim günahlarımın cezasını ona çekdirme. Onun heç bir şeyden xeberi yox idi.
Bir an ne eşittiyini anlamadı, ne uşaĝından behs edirdi bu adam..
-Ne.. Ne deyirsen sen?.. Ne uşaq?
Sesi titredi, gözlerini qarşısındakı adamın gözlerinden ayırmadan cavab gözledi.. Bu adamın dodaqları arasından çıxan sözler onun qulaqlarında tekrarlandı..
-O, senin uşaĝına hamiledir..
Yıxılmamaq üçün divara tutunarken, dodaqlarını ixtiyarsız tebessüm sardı.. Qelbini ata olmaq sevinci saraken, Asya'nın onu görmek istemediyini xatırlamışdı.. Bele olmamalı idi.. Bu qeder çetin olmalı deyildi her şey. Çiyninde hiss etdiyi el ile arxaya çevrildi.. Ve Azad'ın sevinc qarışıq keder ifadesi olan gözleri ile qarşılaşdı.. Azad onun çiyinlerini sıxaraq.
-Her şey düzelecek, sen öhdesinden gelersen qardaşım..
Dedi ve onu möhkem qucaqladı.. Qardaşına möhkem sarıldı, desteye heç bu qeder çox ehtiyac duymamışdı.
BÌR HEFTE SONRA.
Gözleri güneşli göy üzündeki buludları izlerken dodaqlarını acı bir tebessüm sardı.. Yanında oturmuş qadının sesi onu xeyal dünyasından ayırdı.. Bu günler erzinde o, xeyal dünyasında yaşayırdı sanki. Evlendikden sonra ata evini xatırlayıb darıxsa da, indi bu evde özünü daha tenha hiss edirdi. Düzdü anası onu tek qoymurdu, atası da çox mehriban davranırdı.. Amma onun daxilindeki tenhalıq hissi her gün biraz daha artırdı.
-Ellerine saĝlıq canım çox lezzetlidir.
Kübra'nın sözleri ile gülümsemeye çalışıdı. Amma bu zorakı tebessüm üzündeki kederi gizleye bilmedi. Bir hefte sonra ilk defe idi ki, o aileden birini görürdü.. Şamil de, gelmemişdi.. Ve bu onun qelbini parçalayırdı. Sınmış qüruru ucbatından o gün heyat yoldaşı ile getmek istememişdi.. Ve vicdanı... Ona Fidan'ın qarşısında günahkar olduĝunu söyleyirdi.
Kübra ise Azad'ın israrlarına baxmayaraq Asya'nı görmeye gelmişdi. Azad, Asya'nın bir müddet daha tek qalıb düşünmesinden yana idi. Ìkisinin de zamana ehtiyacı var idi.
-Necesen Asya?
Yaşıl gözlerinde keder ve şefqet var idi bu qadının,

<< 1 ... 90 91 [92] 93 94 ... 100 >>