gülümsemeye çalışaraq baxışlarını onun yaşıl gözlerinde sabitledi.
-Ordan baxanda nece görünüremse eleyem Kübra..
Dedi, bu bir hefte boyunca aĝlamadan keçirdiyi bir gün bele olmamışdı.. Heyat yoldaşının nece olduĝu onu çox maraqlandırırdı.. Onu görmeden keçen bir gün bir il kimi gelirdi.. Elindeki çaya baxaraq..
-O necedi?
Deye soruşdu, Kübra gülümsedi.
-Ne yalan deyim Asya, bilmirem. Fidan'ı xestexanadan eve getirenden sonra onu görmemişem. Azad'da bir şey demir..
Sonrasında Kübra ne dedi, ne sual verdi, o bu suallara ne cavab verdi heç birini xatırlamırdı. Qara gözlerini elindeki buĝlanan çaydan ayırmadan Onu düşünürdü.. Kübra yerinden qalxan vaxt özüne geldi.
-Hara gedirsen biraz daha otur..
Dedi, Kübra ise gūlünseyib ona sarıldı.
-Daha gecdir, eve qayıdsam yaxşı olar sende dincel biraz çox yorma özünü..
Dedi, qapıdan çıxarken.
-Bu ayrılıĝı çox uzatma..
Demeyi de unutmadı.. Taxta qapını baĝladıĝında derin bir nefes aldı. Oda uzatmaq istemirdi, etiraf ede bilmese de evi üçün.. O kiçik cennete benzeyen evdeki sakitlik üçün darıxırdı.. O eve xoşbextlik bexş eden heyat yoldaşı üçün.. Axı niye gelmirdi.. Ah bi gelse... Gedek dese.. Getmezdi mi? Boş yere qüruruna aldanıb eve dönmediyi üçün peşmanlıq duyurdu.. Amma heç ne göründüyü qeder asan deyildi. Arada mesum bir insanın heyatı vardı. Eve doĝru yönelmek isterken qapı döyüldü.. Olduĝu yerde dayanıb,
-Yene neyi unuttun Kübra.
Dedi, ve geri dönüb qapını açdı.. Qarşılaşdıĝı keder dolu baxışlarla bir kelime qopdu dodaqlarından..
-Fidan?!Biraz keçmişe qayıdaq, xestexanada yaşanan hadise sonrası Murad oranı terk etmişdi. Heç kim onun hara getdiyini, başına ne geldiyini bilmirdi. Onun başına gelenler başqa bir hekayenin mövzusudur... Şamil, Asya'nı görmeye getmek istediyinde Azad ona mane olmuşdu, Asya'nın zamana ehtiyacı olduĝunu söylemişdi.. Qardaşının haqlı olduĝunu bildiyi üçün, onu görmeye getmek fikrinden el çekmişdi.
Azad ise qardaşının başına gelenlerde özünü günahlandırırdı. Onu bu hadiselerin

<< 1 ... 91 92 [93] 94 95 ... 100 >>