içine atan şeyler onunla baĝlı idi.
Fidan ise evvelki, şen heyat dolu qız olmasa da, yene de heyata tutunmaĝa çalışırdı.. Etdiyi hereketin acizlik olduĝunu yeni anlamışdı. Bunu ona qardaşının sözleri xatırlatmışdı. Onu xestexanadan Şamil bey, çıxarmışdı ve, valdeyinlerinin mezarına aparmışdı.. Genc qız çaşqın halda etrafı izleyerken.
-Bura niye geldik?
Deye soruşmuşdu. Qardaşı ona arxasını çevirib anasının mezarını izleyirdi. O ise heç cür qardaşının üzünü göre bilmirdi.
-Qarşılıqsız sevginin neticesi indi qarşındadı.. Ìntihar etmek çıxış yolu deyil... O..
Dedi ve çevrilib bacısının gözlerine qezeb dolu gözlerle baxarken, eli ile anasının mezarını gösterdi..
-O.. Tek ölmedi, yanında seni de, meni de, Azad'ı da öldürdü.. En xoş duyĝularımızı, en gözel illerimizi öldürdü.. Bilmirem kime ceza verirsen.. Seni sevmeyen birine mi, seni sevenlere mi?.. Amma men bu cezanı çeke bilecek qeder güclü deyilem..
Dedi, belindeki silahı çıxarıb ona uzatdı.. Qetiyyetle.
-Eyer ölmekde qerarlısansa arxanda yaşayan ölü buraxma, evvelce meni vur..
Dedi.. Fidan qardaşının elindeki silahı aldı.. Boş nezerlerle elindeki silahı izledi. Ve bir an sonra silahı yere atıb qardaşının boynuna sarıldı. Göz yaşlarını serbest buraxarken..
-Baĝışla meni qardaşım..
Deye pıçıldadı. Ìntihar etmek çıxış yolu deyildi, üstelikde günah idi.. O bunu gec olmadan anlamışdı.. Özünü toplayınca Murad'ın anası Zehra xanımın yanına gedmiş, onlara qezebli olmadıĝını bildirmişdi.. Sonra da Asya'nı görmeye getmişdi..
Her şey öz yoluna düşerken bir tek Şamil sevdiyi qadından ayrı düşmüşdü.. Ve bir hefte sonrasında ikisinin de qelbinde peşmanlıq ve hesret hakim olmuşdu
Elini masaya uzatdı, bir neçe saat önce qoyduĝu qedehi tapa bilmedi, eli masanın üstünde gezdi... Amma bir fayda vermedi, gözlerini zorla açdı. Otaĝa düşen gün işıĝı gözlerini yandirdi, qolunu gözlerinin üstüne örtdü.. Yerinden qalxa bilmedi narazı halda mızıldandı.. Yorĝun idi, heyatı boyunca heç bu qeder çaresiz hiss etmemişdi özünü..

<< 1 ... 92 93 [94] 95 96 ... 100 >>