Sakit küçenin ahenginde ayaq seslerimi eşidirdim. Derin sükut çökmüş küçelerde sanki heç kim yaşamırdı, sakit addımlarla dördmertebeli binaya yaxinlaşırdım... Mene eziz olan bu yerler necede deyişmişdi. Evlerin hamisi boş hissi versede men bilirdim ki, bu binalar hec de tamam boş deyil.
Qaranlıq, his basmış pilekenlere yaxınlaşdım. Yavaş-yavaş ikinci mertebeye qalxıb dehlizin sonundaki menzilin qapısını döydüm. Fikirimde neler var idi.. Beynimde her şey qarışmışdı. Uşaqlıĝımın en xoşbext günlerini keçirdiyim bu bina, bu mehelle, bu yerler indi mene nece de uzag görünürdü... Uşaĝlıq illerimin xoş xatirelerine dalarken qapı açıldı... Çoxda yaşlı olmayan Nadya xala qapıda göründü. Diqqetle üzüme baxırdı... Gülümsedim
- Salam Nadya xala. Bu menem 4-cü mertebede yaşayan Andrey Nikolayeviçin qizi Nikita..
Meni xatırladi üzü güldü boynuma sarılıb möhkem qucaqladı. Ayrilib göz yaşlarını sildi.
- Sarışın decel Nikita seni saĝ salamat görmeyime necede şadam... Gel içeri.
Deyerek elimden tuttu men mehriban bir nezerle ona baxıb elini sıxdım...
-Gele bilmerem Nadya xala xestexanadan cemi iki saatlıq icaze almışam veziyyeti özün görürsen de, geciksem pis olar. Bizim evin açarlarını isteyecekdim...
- Bu saat gözümün ışıĝı getirirem...
Deyib eve keçdi... Necede qeribedir evveler bu qadın çox soyuĝ hereket ederdi indi ise meni öz doĝma qizi kimi qucaqlamışdı. Derd insanı deyişir müharibe insanları bu qısa müddetde çox deyişmişdi.. Men bunları düşünerken Nadya xala açarlarla qayıtdı, açarları alıb Tesekkur etdim... Dönüb iki addım attıĝdan sonra geri qayıdıb Nadya xalanı bir de möhkem qucaqladım. Sonra hec ne demeden telesik addımlarla dördüncü mertebeye qalxdım. Öz menzilmizin qapısında dayanıb derin nefes aldım ve acarı keçirib burdum ve içeri keçdim. Hemişe özümle daşıdıĝım üstünde qırmızı xaç nişanı olan tecilli yardım çantasını balaca dolabın yanına qoydum ve qapını baĝladım. Salona nezer saldım bax bu derin kresloda atam oturardı hemişe de elinde sigaret ve qazet

[1] 2 3 ... 67 >>

_Subhan [OFF] (30.06.2016 / 19:25)