ki, bu
oĝlan heçde bizim yaralı eskerlerin behs ettiyi
kimi, vehşi zad deyil. Eksine çox mehriban ve
semimi oĝlandır.
Pillekenlerin sonunda menden iki pille aşaĝıda
oturmuş bu 19 yaşlı oĝlan heyatın mübarize
meydanına çox tez atılmalı olmuşdur. Ona
diqqetle baxdıĝımı görüb zarafat ederek
-Ne oldu Hekim, niye meni müayine edirsiniz?
Dedi...
-Lüdviq senden birşey soruşmaq isteyirem,
amma qorxuram sehv başa düşesen.
-Buyur Hekim, ne isteyirsen soruş.
-Şey... Sizin polk komadiri polkovnik onu
soruşacaqdım... Nece birdir?
Fikire getti, birazda tecüblenmiş olacaq ki, sual
dolu nezerlerle mene baxdı.
-Nece yeni, nece biri?
-Yeni... Her menada... Nece insandır?..
-Çox sert... Ìnadkar, qorxusuz, dediyini eden.
Hedsiz sert olsada bize bir qardaş kimi sahib
çıxırdı. Heyatı haqda heç ne deye bilmerem çox
danışan biri deyil.. Men polka geldiyim günden
tanıyıram amma eskerler onu sevir ve hörmet
edir.
Bu melumat mene bes edsede serheddi birxe
aşdım.
-Onun adı nedir?
O çaşqın halda, qeyri-iradi.
-Armin Danvits -dedi- Niye soruşdunuz?
-Heç sadece maraqlı idi.
Dedim.
"Demek onun adı Armin di"
Sonra bu söhbeti sonlandıran bir hadise baş
verdi... Xestexanaya yene yaralı getirder. Sayı
bele yadımdadır 17 nefer idiler, Onlardan 2-si
ölmüşdü, 9 neferin yarası yüngül, birinin de
veziyyeti aĝır idi.
Otaĝıma qalxanda saat yeddiye iyirmi beş deqiqe
işleyirdi, paltarlarımı deyişerken Olya otaĝa
girdi.
-Çox yorĝun görünürsen, biraz yatsan yaxşı
olar...
-Olya can, o komandiri müayine üçün
getmeliyem. Saat 9-da orda olmalıyam.
Heç gözlemeden Olya qoluma toxundu...
-Ehtiyyatlı ol Nikita... Men Osmin'e gettiyini
xeber vererem.
Dedi, gülümsedim.
- Çox saĝ ol.
Deyib onu qucaqladım ve otaqdan çıxıb pillekene
yöneldim...Sakit addımlarla küçeleri bir-bir arxada qoyarken sadece bir şey haqqında düşünürdüm... Niye müharibe gün keçdikce uzanır? Niye Qızıl ordu mütleq olan qelebeni qazanmır?
Belke bu qelebenin gecikmeyinde bizim de günahımız var. Belke

<< 1 ... 13 14 [15] 16 17 ... 67 >>

_Subhan [OFF] (30.06.2016 / 19:25)