öyredmiş, bu peşeni Osmin sevdirmişdi... Ìndi onun deli ola bileceyi ehtimalı beynimden ildırım süreti ile keçerken, özümü inandırırdım ki, Osmin her halda menimle zarafat edir...
Saat 12 den sonra xatırladım ki, O bu gün xestexanaya gelmeli idi. Her on deqiqede bir defe pencereden darvazaya baxaraq axşam oldu. Demek gelmeyecek deyib otaqına qalxarken Olya ile qarşılaşdım. Salamlaşdıq eyni binada olsaq da, bu gün onunla cemi 3 defe görüşmüşdüm.
-Nikita bunu baş hekim yolladı, -deyib qara üz qabıĝı olan defteri mene uzatdı- dedi ki, özün ne olduĝunu bilirsen...
Hirsli hirsli defteri aldım aĝızucu "saĝol" deyib otaĝıma yollandım.
Demek Osmin zarafat etmirdi, o heqiqeten gündelik yazmaĝımı isteyirmiş...
Yataĝın kenarında oturub boş boş elimdeki deftere baxarken ne yazacaĝımı düşünürdüm...
Axı men ne yaza bilerdim? Yazım ki, bu gün xestexanaya filan qeder yaralı getirdiler? Yazım ki, onlardan filan qederi öldü, filan qederi şikest oldu... Bunu yazım?
Lenet olsun deyib dolabı açdım ve defteri dolaba tullayıb qapını çırpdım...
O deftere ilk cümleleri 45-ci ilin may ayında yazdım, sadece bir cümle "Müharibede beş il"
Ardınca yazdıĝlarım... Yazdıqca unuttuqlarım.. O anki hisslerim, belke de ardıcıllıĝını itirdiyim hadiseler.. Sesizce göz yaşları ile isladıb yazdıĝım o qara ūzlü defter...Elbette iki gün sonra men o gündeliyi tamam
unutmuşdum. Xestexanadaki bütün yaralılarla
demek olar ki, dost olmuşduq, hamını öz adı ile
çaĝıracaq qeder tanıyırdım artıq. Bezen boş
vaxt olanda palatalara toplaşıb söhbet ederdik.
Her günümüz eyni idi, son günler dünyaya
yalnız xestexana binasının his basmış
pencerelerinden baxırdıq. Bizim ölkemiz, bizim
dünyamız bu köhne daş divarlar idi, burdan
çıxa bilmezdik..
Müayine ettiyim esker,
-Hekim sizce bu yara tez saĝalar?
Dedi gülümsedim.
-Bu menden yox senin özünden asılıdır.. Sen
menim dediklerimi etsen tez saĝalarsan.
-Men ilk defedir yaralanmışam, istemirem
yoldaşlarım meni qorxaq kimi görsün.
- Men daha yaşlı

<< 1 ... 17 18 [19] 20 21 ... 67 >>

_Subhan [OFF] (30.06.2016 / 19:25)