ve uzun mũddet müharibede
olub daha aĝır yaralar görmüş insanların bele
qorxduĝunu görmüşem.
-Ailem yanımda olsun isteyerdim.. Bes sizin
aileniz var?
Bu sual meni bir anlıq başqa bir dünyaya
apardı, amma çox uzun çekmedi, gülümsemeye
çalışaraq.
-Var amma çox uzaqdadılar.
Dedim, başını aşaĝı saldı menim onunla heç bir
tanılıĝım yox idi, bu cavan oĝlan üç gün idi
xestexanada idi, amma biz yad iki insan eyni
derdi paylaşırdıq. Bu derdi bize ve bizim kimi
minlerce milyonlarca insana yaşadan eyni şey
idi. "MÜHARÌBE"
-Demek sizde menim kimi...
-Beli men de senin kimi ailemden ayrılmaĝa
mecbur olmuşam, mende senin kimi onların
veziyyetinin nece olduĝunu bilmirem. Amma
ümüd edirem bir gün onlara qovuşacaĝam, bu
ümüd mene güc verir. Sende inan bir gün her şey
düzelecek.
-Siz yaxşı insansınız hekim..
-Sende..
Qapının qarşısında dayanıb mene eli ile işare
eden Lüdviqi gördüm. "Sen dincel men birazdan
yene gelecem" deyib palatadan çıxdım.
-Ne olub Lüdviq?
-Hekim xanım Polk Komandiri Polkovnik Danvits
sizi baş hekimin otaĝında gözleyir...
Otaĝın qapısında gözleyen eli silahlı esker qapını
açıb meni içeri buraxdı.. Bu adamın meni burda
gözlemeyi meni tecüblendirirdi.
-Salam Hekim..
Deyib elini uzatdı, elini sıxdım.
-Necesiniz? Yaranız incitmir?
-Xeyir hekim incitmir, bu gün belkede sizi son
defe narahat edirem.
Bu sözler meni qorxutdu, onu birde göre
bilmeyeceyim düşüncesi bir an beynimdeki bütün
kenar fikirleri sıxışdırıb çıxartdı. Tecüblüsü o
idi ki, axı bu meni niye narahat edirdi.. Gedirse
getsin daha yaxşı canımız qurtular...
Elbette başa düşürdüm ki, bunlar hamısı
tesellidir. Men öz özümü inandırırdım ki, bu
adamın taleyi meni maraqlandırmır.. Tesüf ki,
men çox pis yalançı idim özümü bele aldatmaqı
bacarmırdım. Zorla gülümseyib eyleşdim, qesden
çox acı danışaraq.
-Demek gedirsiniz... Demek canımız sizden xilas
olacaq.
Dedim. Ìstemirdim onun gedişine ūzüldüyümü
bilsin.
-Demek sizde mene nifret edirsiniz?!
Bu mene çox

<< 1 ... 18 19 [20] 21 22 ... 67 >>

_Subhan [OFF] (30.06.2016 / 19:25)