olmayan bir yolda mübarize aparmalı mı?
Men boşalmış xestexana binasının sessiz dehlizlerinde gezişerken bu iki yol arasında qalmışdım, bilmirdim hansını seçim.
Menim müalice ettiyim xesteler artıq burda yox idiler, aradan keçen üç günde men en çox Lüdviq üçün darıxırdım. Bu 20 yaşlı, mesum qelbli oĝlan meni anlayan yegane insan idi, onun sözleri mene güc verirdi.
Heyatın her üzünü gördüyümü düşünürdüm. O gah senin küreyine sıĝal çekir... Gahda gözlemediyin anda seni küreyinden vururdu. Tanrıdan birde yaşamamaqı dilediyim o dehşetli güne addım-addım yaxınlaşırkem..
Boş xestexanada gezirdim Almanlar yavaş yavaş şeheri boşaldıb Volxova doĝru geri çekilirdiler.
O gün alman eskerleri aĝır yaralıları şeherden tehliye ettiyi gün, Lüdviq menimle vidalaşmaq üçün gelmişdi. Çiyninde daşıdıĝı silahı divara söykeyib darvazanın önünde mene yaxınlaşdı. Mene qardaş kimi doĝma olan dostumu itirirdim,
-Her şey üçün teşekkür edirem Hekim xanım biz sizi..
Men onu qucaqladım. Bilirdim, o istemir di ki, men dostlarımın yanında pis veziyyetde qalım buna göre bele danışırdı..
-Men seni hemişe dost olaraq xatırlayacam..
Oda meni möhkem qucaqladı.
-Ümüd edirem bir gün görüşeyeceyik..
-Sensiz darıxacam... Tanrı seni qorusun Lüdviq Bismark.
Men onu sonrakı on il içinde birde görmedim... Onun üçün dua ettim..
Boş qalan xestexanaya nadir hallarda yaralı gelirdi, hekimlerin çoxu öz evlerine getmişdi. Menim ise gedecek yerim yox idi, bu dort mertebeli neheng binada cemi 17 nefer qalmışdı. Cemi üç hekim birde feldşer qalanlar da yaralılar...
Men bu köhne binanı qoyub gede bilmirdim.. Üreyim "gözle gelecek, mütleq gelecek" deyirdi. Belke men sehv etmişdim orda gözlemeseydim bu dehşetli hadise baş vermeyecekdi.
Men yuxunun ne olduĝunu unutmuşdum. Geceler her şey daha dehşeti görünürdü.
Elimde bir bardaq bulanıq qendsiz çay qaranlıq gecenin derinliklerine dikilmiş baxışlarla geden qızĝın mübarizenin olduĝu istiqamete baxırdım. Bilirdim ki, orda bu deqiqe menim emek verib

<< 1 ... 37 38 [39] 40 41 ... 67 >>

_Subhan [OFF] (30.06.2016 / 19:25)