diqqetle baxdıĝımı gördü, bilmirem niye yalan dedim.
-Isteyirsiniz verin men bunu atım... Siz soyuqda eziyyet çekmeyin onsuzda bu yolu gedirem...
Sevincek.
-Ay sene ne deyim, üreyimi oxudun... Neçe gündür atmaq isteyirem bir hadise olur yadımdan çıxır...
Dedi eyilib qutunu götürdüm, qapıdan uzaqlaşarken, arxamca..
"Tez tez gel" dedi.. Ordan tez uzaqlaşmaq isteyirdim. Ya bu defter... Hemen o defter ise?
Heyecandan titreyirdim, telesik addımlarla eve doĝru yöneldim. Tez tek qalmaq isteyirdim. Bu qutuya baxmaq.. Emin olmaq isteyirdim.
Budur ev.. Nehayet.. Qapını açdım, uzun müddetir burda olmasam da evin görkemi, xatireler maraqlandırmırdı meni, bu qutudan başqa heç ne düşüne bilmirdim. Qapını ayaqımla iteleyib baĝladım, çantamı yere tullayıb qeyri iradi öz otaqıma qaçdım. Bu üç ay erzinde ilk defe bele heyecanlanmışdım. Qutunu yataĝımın üstüne qoydum, üreyimde dayanmadan "Tanrım yalvarıram, bu o olsun, bu o olsun, ondan mene xatire qalsın.. O olsun" deye tekrarlayırdım. Yataĝın kenarına oturub defteri götürdüm, derin nefes alıb titrek ellerle ilk sehifeni açarken gözlerimi yumdum. Üreyim ele möhkem döyünürdü, men onun varlıqını bele unutmuşken indi xatırlamışdım.. Qorxa qorxa gözlerimi açdım... Oxuduĝum ilk sözle göz yaşlarımı saxlaya bilmedim...
"Polkovnik Armin Danvits, 96-cı piyada diviziyası, 31-ci polk komandiri. 1941-ci il 23 iyun"
Her sehifesinde onu izi vardı, bu qeyd defterçesi idi, qısa qısa cümleler yazılmışdı. Ìlk bunu oxudum.

"Bu gün cebheye yola düşdük, bizi yola salmaqa Fürer özü gelmişdi, yene odlu danışırdı, o haqlı idi... Ammq deyesen men bu müharibeni heç istemirem."

Sonra yazırdı..
"Bizim polk irelileyir, amma bize düşmenden çox tebiet manee olur, burda aĝcaqanadlar var... Onlar bizim qanımızla bayram edirler, bu rusların aĝacaqanadları bele delidir...."
Gülümsedim... Meni gülümsemeye mecbur eden o idi... Bir sehife çıxdı qarşıma üstünde bir neçe damla qan vardı...

"O necede gözel baxır... Onun üzü olduqca gözeldir, amma

<< 1 ... 47 48 [49] 50 51 ... 67 >>

_Subhan [OFF] (30.06.2016 / 19:25)