saĝalırdı onun veziyyeti normallaşırdı. Bu adama xüsusi qayĝı gösterilirdi.. Meni maraqlı olan o idi ki, bu adam herbiçi olmasa da almanlar üçün niye bele deyerlidi?
Belece günler keçirdi demek olar ki, her günümüz eyni idi, tez oyanır gec yatırdıq. Xestexanaya cavan bir esker de getirmişdiler onun cemisi 19 yaşı vardı, çox şen mehriban oĝlan idi, onun yarası aĝır olmasada komandirler onu xestexanada saxlayırdı. Onun adı Lüdviq idi, men ona baxanda öz cavanlıĝımı görürdüm. Halbuki menim cemi 24 yaşım vardı elede qoca olnasamda özümü yaşlı hiss edirdim. 5 ayda men o şen ehvalımı itirmişdim, mesuliyyet hissi bizim genc çiyinlerimize yüklenmişdi. Bilirdik ki, bu gün biz başqalarına kömek edmeliyik.
Veten bizden daha çox emek ve fedakarlıq gözleyirdi.. Heyat ise menim önümde tamam başqa bir yol açırdı... Men bu yola ilk addımımı 1941- ci ilin payız gecesi saat üçün yarısı qapı möhkem döyülüb mende yuxulu veziyyetde űreyimde özümü söye-söye qapını açdıĝım gün qoymuşdum...Bu şeherde ele bir küçe, ele bir dönge
tapılmazdı ki, men orda kiçik de olsa bir iz
qoymamış olum... Amma artıq bu küçeler, bu
insanlar, bu heyat mene yad ve çox uzaq gelirdi.
Bunu almanlara aid qara rengli maşında
qaranlıq küçeleri bir-bir arxada qoyanda
anlamışdım. Men heyatım boyu özümü bele tek
hiss etmemişdim, halbuki ön kresloda bir esker,
yanımda ise Olya oturmuşdu....
Qaranlıq küçelerde suretle gedirdik, amma
bilmirdik niye gedirik? Kim üçün gedirik?
Bilmirdik sadece gedirdik, yol heç bitmesin meni
uzaqlara, bu dehsetlerden çox çox uzaqlara
aparsın isteyirdim. Maşın aĝacların arasında
iki mertebeli kiçik evin qarşısında dayananda
gözlerimi açdım..
Aşaĝı endik, dalĝın bir nezerle göy üzündeki
yumru aya baxdım.. Bilirdim ki bura bir yaralını
emeliyyat etmek üçün gelmişik, çünki
xestexanada emr vermişdiler ki, emeliyyat üçün
lazımı bütün dermanları levazimatları özümüzle
götürek ve en nehayet bunuda bilirdim ki, bu
yaralını xilas ede bilmesek bizi öldürecekler..
Sakit

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 67 >>

_Subhan [OFF] (30.06.2016 / 19:25)