kenara çıxmamışdım.
Qarşıdan gelen adamın yanında maşını saxladı.
-Yoldaş bir deqiqe -deyib onu sesledi- Bu kendde yaşayan bir neferi axtarıram, bildiyim qeder adı Ìvan Maksimoviçdir, süt satırdı.. Gözel bir qızıda vardı... Bilmirsiz o harda olur?
Texmin edirdim onu dediyi adamı tapmaq asan olmayacaq...
Ona bu qeder eziyyet verdiyim üçün çox utanırdım. Helede gözlerinde gördüyüm mehriban sevgi dolu baxışlara baxmayaraq, burda menimle menim sevdiyim ona düşmen olan birini axtarırdı.
-Sizin dediyiniz adam eyer odursa burdan uzaqda kendin en aşaqı hissesinde yaşayır... Düz gedin, kendin qurtardıqı yerde onun evini göreceksiniz...
Dedi.. Teşekkür edib ayrıldıq.. Maşın herekete geldi.. Üzündeki ciddi ifade meni qorxudurdu.. Elbette o ne axtardıĝını çox gözel bilirdi..
Budur kiçik ev, qarşısında at qoşulmuş araba... Maşından düşerken bizi gören genc qız elindeki işi qoyub eve qaçdı.. Ìki deqiqe sonra bizi qarşılayan qoca kişi..
-Xoş gelmisiniz..
Dedi..
-Xoş gördük.. Yoldaş Maksimiç men Kapitan Srovtsev. Biz sizinle bir şey haqqında danışmaq isteyirik.
-Buyurun içeri keçin.. Ayaq üste qalmayın.
Deyib kişi bizi eve devet etti..
Bize çay getiren qızın baxışları meni sarsıttı, qeribe nifret oxudum gözlerinden...
-Biz bir neferi axtarırıq, bilmirem nece izah edim. Biz size onun resmini göstersek belke tanıyarsınız.. Men o adamı sizinle birlikde görmüşem..
-Ne deyim oĝlum qocalıqın üzü qara olsun.. Yaddaşım tamam zeyifleyib.. Resmi gösterin belke de tanıyaram..
Cibimden seliqe ile qatladıĝım kaĝızı çıxarıb ona uzatdım.. Resme diqqetle baxdıqdan sonra verdiyi cavab meni sarsıttı..
-Bu ki, bizim Nikitadır... Bax Veruniya bunlar bizim qoçaq oĝlanın qohumlarıdır...
Dedi üzündeki gülüş bizim teccübden donmuş sifetlerimizin yanında qeribe görünürdü..
-Siz eminsiniz?
Deye bildim..
-Elbette, biz onu tapan vaxt yaralı idi veziyyeti aĝırdı. Dörd ay huşsuz yattı biz güman etmirdik o saĝalar... Özüne gelende heç ne xatırlamırdı.. Birce bunu dedi "Nikita" biz ele

<< 1 ... 55 56 [57] 58 59 ... 67 >>

_Subhan [OFF] (30.06.2016 / 19:25)