Lüdviq üçün darıxırdım. Bilirdim onu birde görmeyeceyem, onun meni anlayan baxışları üçün darıxırdım.. Her gűn onun üçün dua edrdim.
Vladimire gelsek men ona çox şey borclu idim.

Elimde tutub dalĝın baxışlarla baxdıqım mektubu açdım...
"Salam ezizim Nikita
Ümüdvaram bu mektubu oxuyarken saĝ salamatsan.. Zehmet çekib buraları soruşsan deyim ki, dünen atanı gördüm sene çox acıqlıdır. Senin refiqen Olya Korolyevna da seni soruşmaqa gelmişdi.. Ìmkan etsen onlara mektub yaz. Bir şeye ehtiyacın olsa çekinmeden Sokolova deye bilersen o hell eder... Mende yaxında cebhede olacam. Tessüf ki sene yaxın olmayacam... Bir şeye ehtiyacın olsa meni xatırla.. Özünü qoru..
Senin dostun. V.Srovtsev"

Elbette men onun bu mektubunu da cavabsız qoydum..
Atam mene hirsli olmaqda haqlı idi. Bes anam? Vladimir niye onun haqqında yazmırdı... Belke onun başına bir şey gelib mene demir?...
Menim heyatım qarmaşıq ip yumaqı kimi idi, hansı ipin ucundan tuturdumsa elimde qalırdı. Mense o ipleri bir birine düyünleyib yoluma davam edirdim. Burda heç kim menim hekayemi bilmirdi...

-Salam yoldaş komissar...
Şaxtada qazmanın qarşısında oturub fikre gedmiş bu adama yaxınlaşdım, eynimdeki aĝ xalat ile qarda gezerken çixda diqqet çekmirdim.
-Hekim?! Sende yatmamısan...
-Yox hec cür yuxum gelmir.. Ne düşünürdünüz..
-Evimi ailemi...
Bele bir söhbeti heç etmemişdik.. Ìki aya yaxın idi bu adamı tanıyırdım amma onun adını eşidende aĝlıma sadece mermi yaĝışı altında xilas ettiyi cavan esker gelirdi.. Men bu menzerenin canlı şahidi olmuşdum. Buna göre bu adama hedsiz hörmet besleyirdim.
-Onlar hardadır?
-Yeqin ki, cennetde..
Dedi, bir an verdiyim suala peşiman oldum.
-Baĝışlayın men bilmirdim..
-Yox üzr istemeli deyilsen Hekim... Belke de danışmaq insana özünü yaxşı hiss etdirir...
-Danışmaq isteseniz men sizi dinleyirem...
Derin nefes aldı, bir an kibritin alovu etrafa xefif işıq saldı...
-Bir heftelik icazem vardı, menim iki qızım birde oĝlum vardı, evime gelende evim yox

<< 1 ... 60 61 [62] 63 64 ... 67 >>

_Subhan [OFF] (30.06.2016 / 19:25)