verirdim bu sualı. Qazmadan çıxıb qapını baĝlarken içeriden eşittiyim bir ses meni herekete getirdi...
-Yoldaş herbi sovet üzvü icazenizle iki deqiqelik çıxa bilerem mi?
Tamam qeyri herbi deyilmiş bu sözler, bu ses... Bilmirem niye onunla danışmaq istemirdim.. Teze teze çıxan güneşin qarı eritmesi ile her yer palçıq olmuşdu, yıxılmadan yerimek böyük hüner teleb edirdi... Amma gec idi arxadan meni sesleyen sesi eşitmemezlikden gele bilmezdim.
-Salam.-dedi arxamca telesik gelmişdi.- niye gözlemedin. Bilirdin ki, seni görmemiş gedmeyeceyem..
-Baĝışla ele bildim çıxa bilmeyeceksen...
Birlikde palçıq yol ile addımlayarken...
-Necedir peşman deyilsen?
-Neye göre?
-Burda olmaqa?
-Yox qetiyyen.
-Mende artıq bu yaxınlardayam..
-Nece yeni?
-Sizden biraz uzaqdayıq, belkede Berline sizden evvel girdik...
Demişdi, bu heqiqet meni qorxutmuşdu, men bunu bilirdim sadece qebul ede bilmirdim...

Berlin... Böyük gözel şeher... Elbette bu halı ile o heç gözel görünmürdü.
Qelebe xeberi her kesi sevindirmişdi... Qelebe ve meĝlubiyyet... Bir birine baĝlı bu iki söz, bezilerine sevinc azadlıq, bezilerine ise esaret ve keder getirmişdi.. Bes men hansı terefde idim?
Her kes sevincden baĝırıb reqs ederken, bir damla göz yaşı islatmışdı yanaqlarımı...
Qara üzlü defterin ilk sehifesine "Müharibede beş il" yazmışdım göz yaşları içinde. Bu defterin sehifeleri içinde solmuş qızılgül qoruyurdum illerdir...
Bilmirdim qarşımdaki yol meni hara aparırdı.... Geride sevdiyim adam gözleyirdi meni, eyer yaşayırsa nece tapacaqdı meni... Qarşıda ise kömeye ehtiyacı olan mesum insanlar... Ìnsanlar! Milliyetine, diline, dinine mehel qoymadan sevdiyim insanlar!
Men xudbinlik edib öz xoşbextliyim üçün geriye qayıda bilmezdim...

Qelebe xeberi bütün orduya sevinc sedaları ile yayılmışdı, ala qaranlıqda qarşaşdıĝım insan destesinin yanından ötüb keçerken bir ses meni saxladı...
-Hekim?!
Çevrildim... Bu o adam idi...
-Siz kimsiniz yoldaş?
Deye bilmişdim ixtiyarsız..
-Sergey

<< 1 ... 62 63 [64] 65 66 67 >>

_Subhan [OFF] (30.06.2016 / 19:25)