menim çuxurdan çıxmağım vaxt aparacaqdı.. Yemek yedikden sonra özüme çay süzüb yeniden otağa çıxdım. Çayı sevirdim. Qoxusunu, dadını, verdiyi rahatlığı.. Balkonun qapısını açıb temiz havanı ciyerlerime çekdikden sonra çayı stola qoyub içeri girdim.. O gün yarım qoyduğum kitabımı da götürüb geri qayıtdım.. Çayımı içerek kitabı oxumağa başladım.. Kitabın ne vaxt bitdiyini anlamadım bele.. Sonu yaxşı bitmişdi.. Amma yazar bir şeyi unutmuşdu.. Her ne qeder o kitabı xoşbext sonluqla bitirmeye çalışsa da bizim görmediyimiz bir yerlerde pis bitir o kitabın sonu.. Evlendiler deye onları xoşbext sonluq olaraq görmeyimizi isteyirdi yazar amma unudurdu bir gün ölümün araya gireceyini. Heç ne xoşbext bitmez. Ölüm girer araya, hüzün girer araya, ayrılıq girer araya.. Amma heç bir hekaye xoşbext bitmez. Sen ne qeder 'xoşbext sonluq' yazsan da senin yazdığın kitab öz aleminde bedbext biter.. Heç vaxt inanmamışdım men xoşbext sonlara.. Ve men bu güne kimi oxuduğum her xoşbet sonlu hekayeni öz beynimde heqiqeten sonlandırardım.. Divana rahatca yayılıb gözlerimi yumdum.. Telefon sessizde olduğu üçün titreyib qeribe ses çıxardırdı amma vecime deyildi.. Aça bilmezdim ki.. Açsam ne edecekdim? Gözlerimi yumub temiz havayla beynimi yenilemeye çalışırdım ki, yanıma çöken bir ağırlıq hiss etmem ve burnuma o möhteşem meşe qoxusunun gelmesiyle onun geldiyini anladım.. Lenet olsun, bu qeder gözel qoxmaq mecburiyyetindemiydi? Gözlerimi açıb başımı astaca ona çevirdim.. Gözlerindeki ne idi ele? Narahatlıq? Qorxu? Sevgi? Peşmanlıq? Anlamırdım. Bu adamı anlamırdım..
-Sabahdan beri sene zeng edirem, Damla, niye açmırsan?- bu.. bu zarafat edir? Nece yeni niye açmırsan? Hey, bu beynini evde mi qoydu? Ona sual verercesine baxdığımda neyise xatırlayıbmış kimi oldu bir anda..
-şeyy, yeni.. En azından mesaj ata bilerdin.. Çox qorxdum..- qorxmuşdu? Heqiqeten menim üçün narahat olmuşdu? Men diqqetle mavilerine baxdığım sırada belimdem tutub meni özüne çekib başımı sinesine qoydu.. Özümü güvende hiss

<< 1 ... 49 50 [51] 52 53 ... 93 >>