maşından düşdüm. Evde heç kim yox idi. Yemek yeyib, çay içdikden sonra otağa çıxıb ders eledim. Yeni oxudum. En azından çalışdım. Axşam qapını. Açılmasıyla qaçaraq aşağıya düşdüm. Ceyhun gelmişdi ve seherki gerginliyi getmişdi.. Divanın başına oturub onu izledim. Möhteşem menzereni. Mavi gözleri parıldayırdı. Ya da yaşıla çalan demeli idim. Bilmirem, o rengi hele tam anlaya bilmemişdim. Denizin üstüne güneş düşdükce sanki üstünde zer varmış kimi parıldayan görüntüsü tam qarşımda idi.. Penceyini çıxardıb stula atdı. Köyneyinin üstden 3 düymesini açıb qollarını çirmeledi.. Bu istide bele geyinmek mecburiyyetini anlamırdım. Neyse, onsuz da indi söhbetimiz bu deyil. Gözleri.. Tamamile onlara yöneltmişdim diqqetimi.. Qoxusunu burdan bele hiss edirdim. Qollarını da çirmeledikden sonra gülerek yanıma yaxınlaşdı. Asta addımlarla, mene zülm vermek istercesine.. Gülüşü.. Bir insana yan gülüş bu qeder mi yaraşar? O an onu doyunca öpmek, balaca uşaq kimi yanağını dişlemek, sıxmaq isteyirdim. Mene teref atdığı her addımında üreyim sanki, mümkünmüş kimi daha da berk döyünürdü. İçimden çıxmaq istercesine.. Uçmaq istercesine.. Yanıma gelib qolunu belime doladı.. Meni özüne sıxdığında içime qeribe bir hiss doldu.Üreyim partlayacaqmış kimi oldu.. Ceyhun yan gülüşünü soldurmadan üzüme yaxınlaşdı. Aramızda sadece millimlik mesafe vardı.. Ve men hele de mene ne olduğunu anlamırdım.. Biraz daha yaxınlaşdı .
-Meleyim, nefes al..- ne demek istediyini anlamasam da nefes aldım. Sanki, deqiqelerdir ciyerlerimin havaya ehtiyacı varmış kimi çekdim içime. İndi anladım. Nefes almağı unutmuşdum. Men derinden, boğulurmuş kimi nefes aldığımda Ceyhun başını geriye atıb qehqeheyle gülmeye başladı. Elbette ki, men de utanmışdım. Yanaqlarım yene özüne qırmızının tonlarını seçirdi. Yeniden meni özüne çekib üzüme yaxınlaşdı. Bu defe de eyni sehvi etmemek üçün derin-derim nefes alırdım. Bu da Ceyhunu gülümsemesine sebeb olurdu.. Gözlerimi yumub içimdeki heyecanı soldurmağa çalışırdım amma Cehunun

<< 1 ... 85 86 [87] 88 89 ... 93 >>