Biri var idi, biri yox idi bir balaca milçek var idi. O, böyük alma ağacının dibinde, kiflenmiş almanın içinde öz ailesi ile birlikde yaşayırdı. Balaca milçek heç vaxt yuvasından uzağa çıxmamışdı. Çünki o, ailesinin yanında xoşbext idi. Demek olar ki, bu alma ağacının yanından heç vaxt kimse keçmemişdi. Amma ola bilsin, ne vaxtsa başları işlemeye berk qarışmış iki ve ya üç qarışqa milçek ailesini salamlamışdı.
Bir gözel yay gününde, balaca milçek çürümüş almanın başında güneşin altında yayxanaraq mavi semada buludların yavaş-yavaş hereket etmesine baxırdı. Ve birden, şap! Şup! Balaca milçek nese eşitdiyine inandı.
Şap! Şup! Bu çox gözel bir kepenek idi. Bütün ömrü boyu balaca milçek bele kepenek görmemişdi. Kepenekde bütün rengler var idi, qanadları son derece böyük ve qızılı rengde idi. Üzerine qırmızı, firuzeyi ve benövşeyi rengde nöqteler sepelenmişdi. Her qanadının ortasında parlaq yaşıl ve qara rengli çevreler var idi. Balaca milçek gözlerine inana bilmirdi. Gördüyü varlıq o qeder gözel idi ki! O, heç vaxt fikirleşmirdi ki, qanadların da rengi ola biler. Ele bilirdi, uçan bütün canlıların qanadı onun öz qanadı kimi balaca, nazik ve şeffafdır.
Kepenek dedi: "Salam. Deyesen, alma ağacının altında azmışam. Mene meşenin istiqametini göstere bilersiniz?”
Balaca milçek, şübhesiz, heç vaxt öz yuvasından çıxmamışdı. Amma valideynlerinin getdiyi yolu tez-tez gördüyüne göre, meşenin istiqametini gözel bilirdi. Heç bir söz demeden yolu barmağı ile kepeneye gösterdi. Amma o qeder suallar vermek isteyirdi ki… Bilmek isteyirdi, gören, bu qeder gözel qanadlarının olması üçün ne edib? Di gel, kepeneyin gözelliyine ele heyran olmuşdu ki, danışa bilmirdi.
Kepenek ona teşekkür edib, yüngül hereketle meşeye teref uçdu. Balaca milçek bu barede ailesine heç ne danışmadı. Bir neçe gün keçse de kepeneyi unuda bilmirdi. Seherden axşama qeder, hetta geceler de onun haqqında düşünürdü. Yay güneşinin altında parıldayan qızıl qanadlı kepenek haqqında fikirleşdikce özünü çirkin hiss

[1] 2 3 >>