itirdi, fırlanaraq, "Şart!” deye ağırlıqla çaya düşdü. Xoşbextlikden boğulmadı. Bir yarpağın üstünde uzanmış halda özüne geldi. Kepenekler onun etrafında toplaşmışdılar ve diqqetle ona baxırdılar. Onların sayı çox idi, hamısının qanadları, bir neçe gün evvel rastlaşdığı kepeneyin qanadlarına benzeyirdi. Çayın, onun qanadlarının üstündeki bütün gözel rengleri yuyub apardığını görende o, nece de meyus oldu! Ve ağlamağa başladı.
— Sen niye ağlayırsan? — kepeneklerden biri soruşdu. — Biz seni boğulmaqdan xilas etdik, indi senin üçün tehlükeli heç ne yoxdur.
— Menim qanadlarımın bütün gözel rengleri itdi — balaca milçek izah etdi — men o qeder qemginem ki!
Kepenek çox teeccüblendi, heç ne başa düşmürdü.
— Amma — o dedi — senin qanadların çox gözeldir, biz heç vaxt bele qanadlar görmemişik! Bizim aramızda çox kepenek bu cür qanadlarının olmasını isteyerdi. Bax, gör, onlar nece ince ve nazikdirler, sanki, görünmezdirler. Bizim qanadlarımız ise tutqun ve ağırdır. İstifade etmediyimiz zaman onları nece tutacağımızı bilmirik! Yatanda da bize mane olur. Çox kövrek olduqlarına göre, ezmemek üçün hemişe diqqet göstermeyimiz lazımdır. Ah! Men, heqiqeten, senin qanadlarından isteyirem!
Balaca milçek güneşin altında parıldayan qanadlarına baxdı. Şeffaf qanadlarını yarıb keçen güneş şüaları kiçik hendesi fiqurlar yaradırdı. Qanadlarını çırpdıqca fiqurlar da deyişirdi. O, kepeneklerinki kimi, ağır ve tutqun qanadlarının olmadığına göre sevinirdi ve balaca milçek başa düşdü ki, onun qanadları da çox gözeldir.
Balaca milçek könül rahatlığı ile öz yuvasına, ailesinin yanına qayıtdı. O, neinki balaca milçek olmasına, hemçinin dünyanı keşf etmesine göre xoşbext idi. Öz-özüne söz verdi ki, bundan sonra yeni şeyler keşf etmek üçün tez-tez yuvasından çıxacaq.
Ve balaca milçek kepeneklerle dost oldu.

<< 1 2 [3]