Artıq dörd ile yaxın zaman keçse de toylarından, isti ocaqları uşaq sesine, Qönçenin qucağı körpe qundağına, İlqarın qulağı "ata" sözüne hesret qalmışdı. Bir-birine belli etmemeye çalışırdılar, amma, her ikisinin çöhresinden keder eksilmirdi. Getmedikleri hekim, dolanmadıqları ziyaretgah belke de qalmamışdı Azerbaycanda, amma teqdir Allahın, övaldları olmurdu. Ne vaxtsa üzlerinin güleceyine ikisi de inanırdı. Dillerinden dualarını eksik etmirdiler.
Bir gün hekimler Qönçeni, o da İlqarı müjdeledi. Kend yerinde her xeber tez yayılar, tez eşidiler. Bütün yaxınları, bütün sevenleri de sevindi bu xoş xebere. Qönçe uşaq gözleyirdi. Sayılı günler tez keçer deyibler. Ele de oldu.
Artıq evlerinin sevinci, üreklerinin ümüdü, ana - atasının birdenesi Qönçenin qucağında idi. Ad qoyarken çox düşünmediler, Arzu oldu qızların adı.
Arzu hele qundaqdaydı. Xoş şeyler danışılmırdı kend içinde. Her kes narahat olmağa başlamışdı sabahları üçün.
Ve "o gece"... 25 fevral gecesi... Kaş olmasaydı Azerbaycan üçün 26 fevral seheri. Teqvimde birbaşa 24-den, 27-e keçilseydi... Yaşanmasaydı... Amma kaşkiler olanları düzeltmir ki... Amma kaşkiler acıları unutdurmur ki... İl 1992. 25 fevral. Geceyken aniden basqın etdiler. Onsuz da ne zaman bela gelmeden önce gelirem deyir ki...
Lenetler, acımasızlar, vicdansızlar...Ele ederlermi? Harda yazılmışdı, ne zaman görülmüşdü belesine qansızlıq? Bu qederini beşer eşitmemişdi daha öncesinde...
Kend ehli yataqlarından feryad sesleriyle qalxdı. Ne baş verdiyini anlamağa fürsetleri bele olmadı. Her kes bir-birine qarışmışdı. Şüursuzca qaçmağa çalışırdılar. İlqarın ailesi de. Qönçe etrafına baxanda xeste anasının qaçmasına kömeklik gösteren İlqarı göre bilmedi. Arxaya qayıtmaq istese de insan seli onu da sürükledi bilinmezliklere doğru. Hara qaçırdılar, niye qaçırdılar bilmirdiler. Onsuz da qarşılarına çıxanları ucdan tutma qırırdılar vehşiler. Yaşlı, qadın, uşaq demeden. Bir neçe deqiqe sonra sağ qalıb, qalmamağı texmin etmek mümkünsüzdü. Ancaq

[1] 2 3 >>