qaçırdılar. Meşeye doğru. Orda gizlenmek ümüdüyle... Sağ qalmaq ümüdüyle... Bir az artıq yaşamaq ümüdüyle... Qışın soyuğunda... Çırıl çılpaq... Yorğundular... bitgindiler... Çaresiz, kömeksizdiler... Qafil yaxalanmışdılar. Meşeye daldalansalar da, silah sesleri, lenetlerin bağırtıları çox yaxınlıqlarından gelirdi. Nefeslerini bele qorxaraq alırdılar. Kiçik bir ses onları rahatlıqla ele verecekdi.
Bu sessizliyi anasının qucağında her şeyden xeberiz yatan körpenin qiyyesi pozdu. Ağlayırdı. Sanki olanlardan xebersiz olanlara ağlayırdı. Sanki her kesin inadına ordakıların etmek isteyib, ede bilmediklerini edirdi. Sanki ferqindeydi. O da ferqli ağlayırdı. Yoxsa onlaramı ele gelirdi. Artıq düşüne de bilmirdiler. Ancaq o an her kesin ağlında bir fikir vardı. Sesi eşidib gelecekler. Bütün baxışların tek adresi vardı - Qönçe ve Arzu. Qönçe narahatdı. Nese elemeliydi. Bir uşaq üçün her kes ölmeli deyildi. Çox düşünmedi. Onsuz da bunun üçün zamanı da yox idi. Qızının sesini kesmeliydi. Arzuysa inadla sanki, sakitleşmek bilmirdi. Qönçe özünü itirmişdi. Var gücüyle balasının ağzını bağladı. Her kesin ağlında Qönçe havalandı fikri vardı. Artıq onlar üçün her şey anlamını itirmişdi. Yaşamaq bele. Qısa zamanda ses kesildi. Qönçe körpesini sinesine sıxıb hereketsiz qalmışdı. Heç ne, heç kes gözüne görünmürdü. Ele bil sadece Arzunun cansız bedeni ve özü vardı orada.
Sonradan öyrenecekdi hamısı, eslinde qedim Xocalının belinin tamamen büküldüyünü o gece. Hayqırdığını, amma, feryadını kimsenin eşitmediyini. Bağrına su yerine ne qeder qan axıtıldığını...
İnsan acını heqiqeten üreyinin derinliyinde yaşayanda, tam ifade ede bilmir düşündüklerini. Sanki sözler düyümlenir boğazında. Ve... nece yazırsan, yaz yetersiz qaldığını görürsen cümlelerin, çekdiyin izdirabın, yaşadığın çaresizliyin qarşısında...
Ertesi gün yaxınlıqdakı kende özlerini çatdıra bilmişdiler. Qönçeyse etrafında baş verenlere biganeydi. Ele bil yuxu görürdü. He, yaşadıqları bir kabus olmalıydı. İndi oyanacaqdı.

<< 1 [2] 3 >>