İlqarı işe yola salacaqdı. Qızını ezizleyecekdi. Sonra gündelik işlerini görmeye başlayacaqdı... Onda niye oyanmırdı. Ne bitmez kabusmuş bu...
Sinesinden bir an bele ayırmadığı körpesinin cesedine baxdı. Qundağı yanına qoydu. Üzünü açmağa cesaret etmedi. Sanki yeni - yeni derk edirdi hadiseleri. O niye heyatdaydı? O niye nefes alırdı, balası yaxınlığında nefessiz yatarken. Onu geri getire bilmeyecekdi, amma özü onun yanına gede bilerdi - fikirleşdi. Başından örtüsünü açıb, boynuna doladı. Amma bir uşaq sesi qulaqlarında çınladı aniden. Qeyri iradi başını qundağa doğru çevirdi. Yox, ola bilmezdi...Bu imkansızdı. Nece axı... Arzu yene ağlayırdı. Qönçe o an üreyi dayanacaq zenn eledi. Yoxsa heqiqeten deli olmuşdumu... Özü de ağlamağa başladı. Sese yaxınlıqdakılar da gelende, onlar da heyretlerini gizlede bilmedi. Bu möcüzeydi. Allahın möcüzesi! Başqa ne ad vermek olardı Arzunun heyatda qalmasına.
Sonradan ana-qız Bakıda meskunlaşdılar. Qönçe İlqarın şehit olduğunu öyrendi.İndi ikinci defe qovuşduğu qızına dörd elle sarılıb. Arzuysa 20 yaşındadır. Hele de 20 ildir, bir defe bele görmediyi Vetenine qovuşacağı günü gözleyir..
Yalnız omu?

<< 1 2 [3]