oluram!..-deye sesini qaldirib, elimi daha da sixdi.
Udqunub, gozlerimi qirparaq:
-Niye?-dedim. Yene de ancaq bu sozu cixara bilmishdim. Onun yaninda olarken danisa bilmirdim. O qeder heyacanlanirdim ki, sozler bogazimda duyunlenib qalirdi.
-Cunki...-susdu. Aradaki zaman mene sonsuzluq kimi gelmishdi. Gozlerini yumsaqca yumub yeniden acaraq, mavi gozlerini uzerime tusladi. Goz bebekleri daralmish ve heyacanli gorunurdu
-Cunki...Seni sevirem!Heyatimin coxunu hiss etdiklerimi hiss etmemeye calisaraq kecirdim...

Otaqdaki butun havani icime cekib, elece yerimde donub qalmishdim. O mene meni sevdiyini demishdi. Eslinde, mene qarshi olan hisslerinden xeberdardim ve elecede menim ona qarshi hisslerimden o xeberdar idi. Lakin, bunu bir-birimize demeye ne furset ne de ki, butun bu qarishiq hadiselerin icerisinde zaman olmamishdi. Onu gorduyum andan indiye qeder hec vaxt aglimdan cixmamisdi. Her gun yuxularimda gormekden elave, butun dushuncelerimi ve duygularimi ehate etmishdi. Onun buz mavi gozlerine baxarken butun yashadigimiz o qeder hadiseler film carxi kimi beynimden otub kecdi. Qapinin mene vurmasindan indi mene dediyi "seni sevirem" sozune qeder...Sanki menim ucun zaman durmushdu. Onunla olarken nefes alib-verdiyimi bele unudurdum. O menim aynadaki eksim kimiydi. Onda ozumu gore bilirdim. Kecmish qorxaq ve her sheyden cekinen Arnani deyil, cesur her zaman qalibiyyet uzerinde savashan haqqin terafdari olan Arianani....Beli, men o insan idim. Icimde itkin dusmush Ariananin kolgesiydi Leo...

O menim gozlerime baxaraq dayanmishdi. Mimikasi bosh idi ve sanki hec neyi "umursamaz" veziyyeti vardi, ancaq buz mavi gozlerindeki o telashi gore bilirdim. Spirtin tesirinden duygulari menim icime axmirdi, bedeni ve hissleri keyimish veziyyetde idi. Hec men de fikirlerini oxumaga cehd etmirdim. Etrafimizda her shey donmushdu. Mekan, zaman, hereket....Mene ele gelirdi ki, hetta dunya bele firlanmirdi. Anam qapini acib bizi bu veziyyetden ayirana qeder...

Yerimden

<< 1 ... 210 211 [212] 213 214 ... 296 >>