eslinde her shey ele menim ucun yazilmisdi. Tesevvur edin, her sheyin normal oldugu bir vaxtda- mektebe gedirsen, dostlarin normal insanlardir, az mesuliyyet dasiyirsan ve en esasida butun olanlar sene normal bir shey kimi gorunur ve " he artiq oz heyat cizgimi cekmeliyem" dediyin anda biri gelir ve heyatinizi tamamen deyisdirir. Istini soyuq, agi qara, duzu yalan ve esasde reali qeyri-real edir.
Bu dusuncelerin agir dumaninda ellerimi qaldirib goz yaslarimi zerifcesine sildim. Hava soyuq idi ve men das uzerinde oturmusdum. Ruhumun agrisindan bedenimin agrisini hiss etmirdim. Ellerimi buz kimi yonulmus dasa surterek, ona sigal cekdim. Bir qarist torpagi barmaglarimla ezib ovucuma yigdim ve qoxusunu icime cekdim.
Ilahi, bu nece huzur idi, torpaq qoxusu... Var oldugumuz maddeden gelen bu qoxu. Nece de ehtiyaci var bir insanin bu qoxunu duymaga, nece de sakitlik tapirsan bu yaradilandan...
Ona ele ehtiyyacim vardiki... Bilmirem neden, o sadece dediyine gore menim boyuk qardasimdi, lakin men artiq onu gore bilmeyecekdim. Esl ailemi tapmisken yeniden onu itirmeyin acisini tam buramda- ureyimin icinde hiss edirdim...
Ailesizliyin leneti sanki uzerine cokmusdu. Valideyinlerimin dayanmadan etdikleri mubahise ve tapdigim kisileri bir-bir itirmeyim. Bu menim alnima yazilmisdi. Ailesizlik... Dusunun, 17 yasina catanadek her shey normal ve oz axariyla gedir. Ve birden butun heyatinin yalan oldugunu ve basqa bir dunyaya aid oldugunu oyrenirsen. Artiq hecne sene evvelki gorunmur. Evin evvelki kimi senin evin deyil, valideyinlerin senin oz dogmalarin deyil, qardasin sene ogeydir. Birden mocuze bas verir ve bu mocuze sayesinde heyatina bir insan girir. O sene esil aileni gosterir, amma sonda o "esl aile" kelmesi dilinde islanmadan quruyur...Basimi onun yatdigi buz kimi soyuq torpaga yastayib, gozumden axan damcilarla torpagini sulayirdim...
***
Men boslugun icindeydim. Sadece bilmirdim, lenete gelesen seni! Yeter artiq! Ne vaxta qeder sevdiklerimi menim elimden alib,

<< 1 ... 98 99 [100] 101 102 ... 296 >>